Zapisz W Postaci Jednej Potęgi I Oblicz

Ojej, matma znowu? Zapisz w postaci jednej potęgi i oblicz… Brzmi jak kara. Nie wiem jak Wy, ale ja, gdy słyszę te słowa, mam ochotę uciec na bezludną wyspę. Serio.

Potęgi: Przyjaciel czy wróg?

Niby matematyka królową nauk, ale umówmy się – potęgi to królowa dramatów. Pamiętam, jak kiedyś, podczas kartkówki, kompletnie zapomniałem wzoru na mnożenie potęg o tej samej podstawie. W głowie pustka, a na kartce… cóż, smutny wynik.

Potęga potędze nierówna

Nie powiem, są przypadki, kiedy potęgi są całkiem spoko. Na przykład 2 do potęgi 0. Prościzna! Zawsze 1. To mi się podoba. Ale już 5 do potęgi 7? No litości! Kto to spamięta? Albo jeszcze gorzej, kto to chce liczyć ręcznie?!

A co z potęgami ujemnymi? To już w ogóle kosmos. Ułamek? Odwracanie? To już jest za dużo bodźców jak na jeden raz. Mój mózg krzyczy: "Przeciążenie!".

"Zapisz w postaci jednej potęgi". Ech... brzmi jak wyzwanie z MasterChefa dla matematyków.

Czy da się to polubić?

Wiem, wiem, pewnie zaraz ktoś napisze, że potęgi są super użyteczne w informatyce, fizyce i chemii. No dobra, niech będą. Ale czy to znaczy, że musimy je lubić? Mam wrażenie, że nie. To tak jak z szpinakiem – niby zdrowy, ale... no właśnie.

Nieraz próbowałem podejść do potęg z "otwartym umysłem". Próbowałem zrozumieć, po co to komu. Ale prawda jest taka, że po pięciu minutach zaczynałem myśleć o pizzy. Albo o drzemce. Cokolwiek, byle nie o potęgach!

Moja niepopularna opinia: uważam, że zadania typu "zapisz w postaci jednej potęgi i oblicz" powinny być zakazane. Albo przynajmniej mocno ograniczone. Dajcie nam spokój!

A może to ja się mylę?

Może gdzieś tam, w głębi duszy, tkwi we mnie ukryty geniusz matematyczny, który czeka na odkrycie. Może kiedyś, w przypływie natchnienia, zrozumiem piękno potęg. Ale na razie... wybieram pizzę. I oglądanie śmiesznych kotów w Internecie. To o wiele bardziej relaksujące.

No i bądźmy szczerzy, kto naprawdę, w codziennym życiu, potrzebuje potęg? Może inżynierowie budowlani? Naukowcy? Ale zwykły Kowalski? Raczej nie. Więc po co to wszystko?

Pomyślcie tylko – ile czasu spędziliśmy w szkole na rozwiązywaniu zadań z potęgami? Ile stresu, nerwów i nieprzespanych nocy? A ile z tego tak naprawdę nam się przydało? Właśnie. To jest pytanie retoryczne.

W każdym razie, wracam do mojej pizzy. A Wam życzę powodzenia w walce z potęgami. Oby Wasz wynik był zawsze prawidłowy! I obyście nie musieli zbyt długo się nad tym zastanawiać. Bo życie jest zbyt krótkie, żeby spędzać je na rozwiązywaniu zadań typu "zapisz w postaci jednej potęgi i oblicz". No, chyba że to lubicie. Wtedy szacun!