Wyjaśnij Pochodzenie I Znaczenie Nazw Biblia Stary I Nowy Testament

Dobrze, przygotujmy się do dogłębnego wyjaśnienia pochodzenia i znaczenia nazw Biblia, Stary Testament i Nowy Testament.

Biblia: Księga Ksiąg

Słowo "Biblia" pochodzi od greckiego słowa τὰ βιβλία (ta biblia), co dosłownie oznacza "księgi" lub "zbiór ksiąg". Jest to forma liczby mnogiej od rzeczownika βιβλίον (biblion), czyli "zwój" lub "księga". Samo słowo βιβλίον wywodzi się z kolei od nazwy fenickiego miasta Byblos (gr. Βύβλος), które było ważnym ośrodkiem handlu papirusem w starożytności. Papirus, produkowany z trzciny rosnącej w delcie Nilu, stanowił podstawowy materiał piśmienniczy w starożytnym Egipcie i krajach Bliskiego Wschodu. Eksport papirusu przez Byblos uczynił to miasto synonimem "księgi" w świecie greckim.

Stopniowo, w języku greckim, τὰ βιβλία zaczęło oznaczać zbiór świętych pism judaizmu i wczesnego chrześcijaństwa. W III wieku n.e. Origenes, chrześcijański teolog i filozof, używał tego terminu w odniesieniu do całości kanonu pism chrześcijańskich. Z czasem, słowo "Biblia" przeszło do języka łacińskiego jako Biblia Sacra ("Święte Księgi"), a następnie rozpowszechniło się w językach nowożytnych, takich jak angielski (Bible), francuski (Bible), niemiecki (Bibel) i polski (Biblia).

Użycie liczby mnogiej w greckim τὰ βιβλία podkreśla, że Biblia nie jest pojedynczą księgą, ale zbiorem wielu różnych dzieł, napisanych przez różnych autorów w różnym czasie i w różnym stylu. Te księgi obejmują historię, poezję, proroctwa, prawo, mądrość i ewangelie, tworząc razem spójną narrację o relacji między Bogiem a ludzkością. Samo użycie tego określenia wskazuje na autorytet i ważność tych tekstów dla wyznawców judaizmu i chrześcijaństwa. Określenie „Księga Ksiąg” jest więc określeniem metaforycznym, podkreślającym szczególną pozycję Biblii wśród innych ksiąg.

Stary Testament: Świadectwo Przymierza

Nazwa "Stary Testament" jest tłumaczeniem łacińskiego Vetus Testamentum. Łacińskie słowo testamentum oznacza "przymierze" lub "umowę" i jest tłumaczeniem greckiego słowa διαθήκη (diatheke), które również oznacza "przymierze". Termin "Stary Testament" odnosi się do tych ksiąg, które chrześcijanie uznają za wspólne z judaizmem. Są to księgi hebrajskiego kanonu, choć ich kolejność i zawartość mogą się różnić w zależności od tradycji (np. Septuaginta, Wulgata).

Określenie "Stary" nie oznacza, że te księgi są przestarzałe lub mniej ważne. Wręcz przeciwnie, "Stary Testament" jest fundamentem wiary chrześcijańskiej, zawierającym historię stworzenia świata, relacje Boga z Izraelem, prawa i przepisy, proroctwa o Mesjaszu oraz bogatą literaturę mądrościową i poetycką. Termin "Stary" ma charakter chronologiczny, oznaczając, że te księgi zostały napisane przed narodzinami Jezusa Chrystusa i przed Nowym Przymierzem, które On ustanowił.

Koncepcja "przymierza" jest kluczowa dla zrozumienia nazwy "Stary Testament". W teologii judaistycznej i chrześcijańskiej, przymierze to uroczysta umowa między Bogiem a Jego ludem. Bóg obiecuje błogosławieństwo i opiekę, a ludzie zobowiązują się do posłuszeństwa Jego prawom. W Starym Testamencie znajdujemy wiele przymierzy, m.in. przymierze z Noem po potopie, przymierze z Abrahamem, obiecujące mu liczne potomstwo i ziemię, oraz przymierze z Mojżeszem na Synaju, w którym Bóg dał Izraelowi Prawo.

Przymierze Mojżeszowe, zawarte na Synaju, jest centralnym punktem Starego Testamentu. Obejmuje ono Dekalog (Dziesięć Przykazań) i liczne przepisy dotyczące kultu, życia społecznego i moralności. Prawo Mojżeszowe miało regulować życie Izraela jako narodu wybranego i przygotować go na przyjście Mesjasza.

Chrześcijanie wierzą, że Stary Testament zapowiada i przygotowuje drogę dla Nowego Testamentu. Proroctwa mesjańskie zawarte w Starym Testamencie, takie jak proroctwa Izajasza o cierpiącym Słudze Pańskim, są interpretowane jako zapowiedź życia, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. W ten sposób, Stary Testament stanowi niezbędne tło dla zrozumienia Nowego Testamentu i dzieła zbawienia dokonanego przez Chrystusa.

Nowy Testament: Ustanowienie Nowego Przymierza

Nazwa "Nowy Testament" jest tłumaczeniem łacińskiego Novum Testamentum. Jak wspomniano wcześniej, testamentum oznacza "przymierze", a Novum oznacza "nowy". Termin "Nowy Testament" odnosi się do ksiąg, które chrześcijanie uznają za świadectwo życia, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, a także za opis działalności Jego uczniów i rozwój wczesnego Kościoła.

Nowy Testament składa się z czterech Ewangelii (Mateusza, Marka, Łukasza i Jana), Dziejów Apostolskich, listów apostolskich (Pawła, Piotra, Jakuba, Jana i Judy) oraz Apokalipsy św. Jana. Ewangelie opowiadają o życiu, nauczaniu, cudach, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Dzieje Apostolskie opisują początki Kościoła i rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa. Listy apostolskie zawierają nauki i wskazówki dla wczesnych chrześcijan. Apokalipsa to wizja przyszłości i ostatecznego zwycięstwa Boga nad złem.

Użycie słowa "Nowy" podkreśla, że Nowy Testament wprowadza nowe przymierze między Bogiem a ludzkością, ustanowione przez Jezusa Chrystusa. W przeciwieństwie do przymierza Mojżeszowego, które było oparte na przestrzeganiu Prawa, Nowe Przymierze jest oparte na wierze w Jezusa Chrystusa i Jego ofierze na krzyżu. Chrześcijanie wierzą, że przez wiarę w Chrystusa mogą otrzymać przebaczenie grzechów i życie wieczne.

Nowe Przymierze nie unieważnia Starego Przymierza, ale je wypełnia. Jezus powiedział: "Nie przyszedłem znieść Prawa, ale je wypełnić" (Mt 5,17). Chrześcijanie wierzą, że Jezus jest Mesjaszem, o którym mówili prorocy Starego Testamentu, i że Jego ofiara na krzyżu jest ostatecznym wypełnieniem proroctw mesjańskich. Nowe Przymierze poszerza zasięg zbawienia, obejmując nie tylko Izrael, ale wszystkie narody. Przez wiarę w Chrystusa, wszyscy ludzie mogą stać się dziećmi Bożymi i uczestniczyć w błogosławieństwach Nowego Przymierza. Nowy Testament jest więc zwieńczeniem objawienia Bożego, przynosząc pełnię prawdy i zbawienia.

Rozumienie tych terminów – Biblia, Stary Testament, Nowy Testament – jest kluczowe dla zrozumienia podstaw wiary chrześcijańskiej i jej korzeni w judaizmie. Pozwala na głębsze docenienie bogactwa i głębi Pisma Świętego oraz jego przesłania miłości, nadziei i zbawienia.