Według Podanego Planu Napisz Krótkie Opowiadanie Pt Mój Poranek

Mój poranek? Ha! Powiem wam, to istna symfonia chaosu, okraszona szczyptą magii. A może to tylko ja tak to widzę? No dobra, może to po prostu… poranek.

Zaczyna się od budzika. Nie, czekajcie, to kłamstwo. Zaczyna się od kota. Felis Catus Domesticius, jakby powiedział profesor Biologii z liceum. Ten mój Felis to istny terrorysta. Nie zna litości. O 5:30 zaczyna serenadę, która brzmi jak połączenie płaczu dziecka, brzęczenia wiertarki i próby uduszenia myszy. Na mojej głowie. Romantycznie, prawda?

Potem jest budzik. I to nie jeden! Mam ich ze cztery, ustawione co pięć minut, żeby mieć pewność, że nie przegapię apokalipsy... znaczy, pracy. I tak zawsze walczę z wewnętrznym głosem, który szepcze kusząco: "Jeszcze pięć minut… świat się nie zawali." A potem budzę się godzinę później, w panice, szukając kluczy do samochodu, który notabene parkuje pod blokiem.

Śniadanie – król dnia, czy po prostu szybki łyk kawy?

Teoretycznie powinnam jeść śniadanie. Mówią, że to najważniejszy posiłek dnia. W praktyce, większość moich śniadań to kawowa katastrofa. Rozlewam, parzę język, a czasem nawet, w ferworze walki z czasem, zapominam dodać cukru. I wtedy piję ten gorzki napój żalu, myśląc o tostach z awokado, które widziałam na Instagramie. Instagram, ten wredny złodziej czasu!

Walka z garderobą.

Kolejny punkt programu: walka z garderobą. To istny dramat Szekspira! Mam szafę pełną ubrań, ale "nie mam się w co ubrać!". Znasz to, prawda? Przymierzam pięć różnych zestawów, wyglądam w każdym okropnie, a potem w końcu decyduję się na dżinsy i T-shirt. Klasyka gatunku. Dżinsy, które uwielbiam, ale które jakoś dziwnie się skurczyły przez noc. To na pewno wina pralki! Te pralki to mają złośliwość w genach.

"Poranek bez kawy, to jak dzień bez słońca!" - mawiała moja babcia. I miała rację, babcia zawsze miała rację.

Komunikacja miejska. A może teleportacja?

Potem wychodzę z domu. Czas na komunikację miejską. Czasami mam szczęście i w autobusie jest miejsce siedzące. Czasami nie. Wtedy staję jak sardynka w puszce, słuchając rozmów innych ludzi. Zawsze trafi się ktoś, kto głośno rozmawia przez telefon o swoich problemach, albo puszcza muzykę, którą uważa za arcydzieło, a która brzmi jak kłótnia kotów. A ja w duchu marzę o teleportacji.

I wiecie co? Mimo tego całego chaosu, kocham swoje poranki. Są pełne niespodzianek, małych dramatów i momentów, kiedy czuję, że żyję. A przede wszystkim, prowadzą mnie do kolejnej filiżanki kawy. To jest cel, to jest motywacja! I do zobaczenia ludzi, których lubię – to też.

Dlatego nie przejmujcie się, jeśli wasz poranek nie jest idealny. Ważne, żeby go przeżyć. I wypić kawę. Dużo kawy! Bo jak mawiała Moja Mama: "Po burzy zawsze wychodzi słońce... albo kawa."