We Wrześniu 1939 W Paryżu Na Prezydenta Polski Został Zaprzysiężony

Oczywiście, oto odpowiedź na pytanie o zaprzysiężenie prezydenta Polski w Paryżu we wrześniu 1939 roku:

Nie, to nieprawda. We wrześniu 1939 roku w Paryżu nie został zaprzysiężony żaden prezydent Polski. Informacja ta jest całkowicie błędna i pozbawiona podstaw historycznych. Urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej sprawował wówczas Ignacy Mościcki, który zgodnie z Konstytucją Kwietniową z 1935 roku, miał prawo wyznaczyć swojego następcę na wypadek wojny.

Sytuacja polityczna Polski we wrześniu 1939 roku była niezwykle dramatyczna. Agresja niemiecka, rozpoczęta 1 września, szybko postępowała, a rząd polski, starając się zachować ciągłość państwa, zmuszony był do ewakuacji. Prezydent Mościcki, wraz z rządem, przemieszczał się na wschód, by ostatecznie, 17 września, przekroczyć granicę z Rumunią.

Zgodnie z artykułem 24 Konstytucji Kwietniowej, Prezydent Rzeczypospolitej w czasie wojny miał prawo wyznaczyć swojego następcę. Mościcki skorzystał z tego prawa, wyznaczając na swojego następcę generała Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego. Decyzja ta spotkała się jednak z silnym oporem ze strony rządu francuskiego i brytyjskiego, które nie akceptowały Wieniawy-Długoszowskiego ze względu na jego temperament i nieprzewidywalność.

Pod presją aliantów, Wieniawa-Długoszowski zrezygnował z objęcia urzędu. Prezydent Mościcki, internowany w Rumunii, po długich negocjacjach, wskazał na Władysława Raczkiewicza, ówczesnego marszałka Senatu, jako swojego następcę. Raczkiewicz został zaprzysiężony na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej 30 września 1939 roku w Paryżu, ale to nie znaczy, że jakikolwiek prezydent został zaprzysiężony we wrześniu!

Przebieg tych wydarzeń był następujący:

• 1 września 1939: Niemcy atakują Polskę, rozpoczynając II wojnę światową.
• 17 września 1939: Prezydent Mościcki przekracza granicę z Rumunią.
• 29 września 1939: Wieniawa-Długoszowski rezygnuje z objęcia urzędu.
• 30 września 1939: Władysław Raczkiewicz zostaje zaprzysiężony na prezydenta RP w Paryżu.

Jak widać, kluczowe wydarzenia związane z przekazaniem władzy prezydenckiej miały miejsce pod koniec września, a samo zaprzysiężenie Raczkiewicza odbyło się 30 września.

Konstytucyjne podstawy sukcesji władzy prezydenckiej

Konstytucja Kwietniowa z 1935 roku, na którą powoływał się Ignacy Mościcki, dawała mu szerokie uprawnienia, w tym prawo do wyznaczenia następcy na wypadek wojny. Artykuł 24 Konstytucji stanowił: "Jeżeli Prezydent Rzeczypospolitej nie może sprawować swego urzędu, zastępuje go Marszałek Senatu. Jeżeli Marszałek Senatu nie może zastępować Prezydenta Rzeczypospolitej, Prezydent Rzeczypospolitej wyznacza na ten czas zastępcę. W razie wojny Prezydent Rzeczypospolitej zarządzeniem, ogłoszonym w Dzienniku Ustaw, wyznacza swego następcę."

Wyznaczenie Wieniawy-Długoszowskiego, a następnie Raczkiewicza, odbyło się właśnie w oparciu o ten artykuł. Choć wybór Wieniawy-Długoszowskiego spotkał się z kontrowersjami, a ostatecznie do skutku doszło zaprzysiężenie Raczkiewicza, to sama procedura była zgodna z obowiązującą Konstytucją. Ważne jest zrozumienie, że działania Mościckiego miały na celu zachowanie ciągłości państwa polskiego w obliczu niemieckiej agresji. Interwencja aliantów w kwestię wyboru następcy Mościckiego pokazuje złożoność sytuacji politycznej i międzynarodowej w tamtym okresie. Rząd polski na uchodźstwie musiał brać pod uwagę nie tylko przepisy prawa, ale również oczekiwania i interesy sojuszników.

Decyzja o wyborze Raczkiewicza, choć podjęta pod presją, okazała się strategicznie słuszna. Raczkiewicz, jako osoba powszechnie szanowana i akceptowana przez aliantów, zapewnił ciągłość władzy państwowej i umożliwił funkcjonowanie rządu polskiego na uchodźstwie.

Znaczenie Zaprzysiężenia Raczkiewicza

Zaprzysiężenie Władysława Raczkiewicza na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej 30 września 1939 roku w Paryżu miało ogromne znaczenie symboliczne i polityczne. Było to potwierdzenie ciągłości państwa polskiego, mimo okupacji kraju przez Niemcy i Sowietów. Rząd polski na uchodźstwie, z prezydentem Raczkiewiczem na czele, stał się legalnym reprezentantem narodu polskiego i kontynuował walkę o odzyskanie niepodległości.

Rząd ten, uznawany przez aliantów, mógł prowadzić politykę zagraniczną, zawierać sojusze, organizować Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie i zabiegać o poparcie dla sprawy polskiej. Zaprzysiężenie Raczkiewicza było więc aktem państwowym, który umożliwił przetrwanie Polski w najtrudniejszym okresie jej historii. Należy pamiętać, że alternatywą dla rządu na uchodźstwie byłoby uznanie przez aliantów rządu marionetkowego, stworzonego przez Niemców lub Sowietów. To z kolei oznaczałoby utratę suwerenności i podporządkowanie Polski obcym mocarstwom.

Dzięki istnieniu legalnego rządu na uchodźstwie, Polska mogła uczestniczyć w konferencjach międzynarodowych, negocjować warunki przyszłego pokoju i walczyć o swoje granice. To, że Polska znalazła się w gronie zwycięskich aliantów, było w dużej mierze zasługą rządu polskiego na uchodźstwie i jego determinacji w walce o wolność.

Podsumowanie

Podsumowując, informacja o zaprzysiężeniu prezydenta Polski w Paryżu we wrześniu 1939 roku jest nieprecyzyjna. Zaprzysiężenie Władysława Raczkiewicza miało miejsce 30 września 1939 roku, a nie w trakcie trwania września. To wydarzenie było kluczowe dla zachowania ciągłości państwa polskiego i umożliwienia dalszej walki o niepodległość. Cała sytuacja związana z sukcesją władzy prezydenckiej była skomplikowana i odbywała się w dramatycznych okolicznościach, z uwzględnieniem presji aliantów i konstytucyjnych uprawnień Prezydenta RP. Należy zawsze weryfikować informacje historyczne i opierać się na rzetelnych źródłach, by uniknąć błędnych interpretacji i nieporozumień. Ważne jest aby pamiętać o precyzji dat i kontekście historycznym, który kształtował ówczesne wydarzenia.