Uzupełnij Równania Reakcji Dysocjacji Jonowej Soli I Napisz Je Słownie

Dobrze, posłuchajcie uważnie, bo temat dysocjacji jonowej soli jest fundamentalny i wymaga precyzji. Przejdźmy od razu do konkretów.

Zacznijmy od soli, które dysocjują na kationy i aniony w roztworach wodnych. Reakcję dysocjacji zapisujemy, rozdzielając wzór soli na odpowiednie jony z uwzględnieniem ich ładunków. Niezbędne jest dokładne określenie wartościowości pierwiastków i grup funkcyjnych wchodzących w skład soli. Błędne przypisanie ładunków skutkuje niepoprawnym zapisem równania dysocjacji.

Weźmy chlorek sodu (NaCl) jako przykład. Reakcja dysocjacji jonowej przebiega następująco:

NaCl (s) → Na+(aq) + Cl-(aq)

Słownie: Chlorek sodu w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na kation sodu i anion chlorkowy.

Teraz siarczan potasu (K2SO4):

K2SO4 (s) → 2K+(aq) + SO42-(aq)

Słownie: Siarczan potasu w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na dwa kationy potasu i anion siarczanowy. Zauważcie, że współczynnik stechiometryczny "2" przed kationem potasu jest kluczowy. Pominięcie go jest błędem!

Przejdźmy do fosforanu wapnia (Ca3(PO4)2):

Ca3(PO4)2 (s) → 3Ca2+(aq) + 2PO43-(aq)

Słownie: Fosforan wapnia w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na trzy kationy wapnia i dwa aniony fosforanowe. Ponownie, współczynniki stechiometryczne są nieodzowne.

A teraz przykład z solą uwodnioną, czyli hydratem. Siarczan miedzi(II) pentahydrat (CuSO4 · 5H2O) dysocjuje następująco:

CuSO4 · 5H2O (s) → Cu2+(aq) + SO42-(aq) + 5H2O (l)

Słownie: Siarczan miedzi(II) pentahydrat w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na kation miedzi(II), anion siarczanowy i pięć cząsteczek wody w stanie ciekłym. Pamiętajcie, że woda w hydratach jest uwalniana jako ciecz, a nie w postaci jonów.

Rozważmy teraz bardziej skomplikowany przykład: azotan glinu (Al(NO3)3).

Al(NO3)3 (s) → Al3+(aq) + 3NO3-(aq)

Słownie: Azotan glinu w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na kation glinu i trzy aniony azotanowe.

Kolejny przykład: węglan żelaza(III) (Fe2(CO3)3):

Fe2(CO3)3 (s) → 2Fe3+(aq) + 3CO32-(aq)

Słownie: Węglan żelaza(III) w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na dwa kationy żelaza(III) i trzy aniony węglanowe.

Następnie mamy chlorek chromu(III) (CrCl3):

CrCl3 (s) → Cr3+(aq) + 3Cl-(aq)

Słownie: Chlorek chromu(III) w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na kation chromu(III) i trzy aniony chlorkowe.

Teraz fluorek potasu (KF):

KF (s) → K+(aq) + F-(aq)

Słownie: Fluorek potasu w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na kation potasu i anion fluorkowy.

Przejdźmy do bromku magnezu (MgBr2):

MgBr2 (s) → Mg2+(aq) + 2Br-(aq)

Słownie: Bromek magnezu w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na kation magnezu i dwa aniony bromkowe.

Spójrzmy na jodek ołowiu(II) (PbI2):

PbI2 (s) → Pb2+(aq) + 2I-(aq)

Słownie: Jodek ołowiu(II) w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na kation ołowiu(II) i dwa aniony jodkowe.

Kolejny przykład: siarczek sodu (Na2S):

Na2S (s) → 2Na+(aq) + S2-(aq)

Słownie: Siarczek sodu w stanie stałym dysocjuje w roztworze wodnym na dwa kationy sodu i anion siarczkowy.

A teraz tlenek litu (Li2O). Chociaż to bardziej związek jonowy niż sól w ścisłym tego słowa znaczeniu, możemy rozważyć jego "dysocjację" w wodzie (reakcja z wodą, a nie tylko rozpuszczanie):

Li2O (s) + H2O (l) → 2Li+(aq) + 2OH-(aq)

Słownie: Tlenek litu w stanie stałym reaguje z wodą tworząc dwa kationy litu i dwa aniony wodorotlenkowe w roztworze wodnym. Zauważ, że tutaj mamy reakcję z wodą, a nie tylko dysocjację.

Rozważmy teraz mieszaninę soli. Załóżmy, że mamy roztwór zawierający zarówno chlorek sodu (NaCl) jak i azotan potasu (KNO3). W roztworze będą obecne następujące jony: Na+, Cl-, K+ i NO3-.

Ważne jest, aby pamiętać, że dysocjacja jonowa jest procesem odwracalnym, ale w przypadku mocnych elektrolitów (takich jak większość soli) przesunięcie równowagi jest silnie w kierunku jonów. Dlatego zapisujemy reakcję strzałką w jedną stronę.

Podsumowując, kluczem do prawidłowego uzupełniania równań dysocjacji jonowej soli jest:

1. Poprawne określenie wzoru sumarycznego soli.
2. Ustalenie ładunków jonów, na które dysocjuje sól.
3. Zbilansowanie równania chemicznego, uwzględniając współczynniki stechiometryczne.
4. Zapisanie stanu skupienia (s) dla substancji stałej i (aq) dla jonów w roztworze wodnym.
5. W przypadku hydratów, uwzględnienie cząsteczek wody jako produktu.
6. Zrozumienie, kiedy zachodzi zwykła dysocjacja, a kiedy reakcja z wodą.

Jeśli macie jakiekolwiek pytania, pytajcie. Ale pamiętajcie, że znajomość wartościowości i umiejętność bilansowania równań to podstawa!