Uzupełnij Dialog Wyrażeniami Z Ramki

Okej, posłuchajcie. Mam kilka przemyśleń. Takich...niepopularnych. Przygotujcie się.

Kiedy życie pisze...dialogi

Zawsze mnie to zastanawiało. Serio. Jak ludzie w filmach i książkach w ogóle ze sobą rozmawiają? To jest takie...perfekcyjne? No nie wiem.

Scena 1: Kawiarnia

Wyobraźcie sobie: on i ona siedzą przy stoliku. Romantyczna muzyka w tle. Zamawiają kawę. Rozmowa płynie...jak z nut. Tylko co oni tam właściwie mówią?

Ona: Och, ten aromat kawy jest...wyjątkowy.

On: Rzeczywiście. Przypomina mi...wakacje w Italii.

Ona: W Italii?! Zawsze marzyłam, żeby tam pojechać! Może...kiedyś razem?

On: To...świetny pomysł!

No dobra, ale szczerze? Ile razy w prawdziwej kawiarni słyszałeś coś takiego? Prędzej: "Daj mi latte, szybko!" albo "Mówiłam ci, żebyś wyrzucił śmieci!".

Scena 2: Biuro

Dramat! On - szef. Ona - podwładna. Ważna rozmowa. Napięcie sięga zenitu. Co słyszymy?

Szef: Twoje zaangażowanie w projekt...jest imponujące.

Ona: Dziękuję. Starałam się...dać z siebie wszystko.

Szef: Wiem, że to było trudne, ale...osiągnęliśmy sukces!

Ona: To...zasługa całego zespołu.

No spoko, może w jakimś filmie o samorozwoju? W prawdziwym biurze: "Gdzie jest ten raport?!" albo "Znowu kradniesz mi długopis!".

Scena 3: Rodzinny obiad

Babcia, dziadek, ciocia, wujek, dzieci... Cała rodzina przy stole. Pytania, odpowiedzi, uśmiechy... Idyllicznie?

Babcia: Jak tam twoje studia, kochanie? Dobrze ci idzie?

Wnuczek: Tak, babciu, wszystko w porządku.

Dziadek: A ty, córko? Masz już tego chłopaka?

Córka: Tato, daj spokój!

Okeeej. Ale prawdziwy rodzinny obiad? "Przejadłeś mi całą surówkę!" albo "Kto znowu podkręcił termostat?!".

Konkluzja (a może jednak nie?)

Może jestem dziwny. Może mam problem z wyobraźnią. Ale te idealne dialogi z filmów i książek...no nie wiem. Brzmią trochę sztucznie. Jakby ktoś napisał je na siłę, żeby pasowały do scenariusza.

W życiu...no cóż. Mówimy trochę inaczej. Bardziej...prawdziwie. Z błędami, przekleństwami, niedomówieniami. Czasem bez sensu. Ale to jest właśnie to, co sprawia, że rozmowa jest nasza. Prawda?

Może następnym razem, zamiast idealnie wyreżyserowanego dialogu, po prostu powiedz: "Hej. Co tam?" i zobacz, co się stanie. Możesz być zaskoczony.

A teraz idę zrobić sobie kawę. Nie, nie będę opisywał jej wyjątkowego aromatu. Po prostu potrzebuję kofeiny.