Szkoła Podstawowa Nr 11 Piotrków Trybunalski

Słuchajcie no. Mam pewną teorię. Teorię o Szkole Podstawowej Nr 11 w Piotrkowie Trybunalskim. I ostrzegam, może być... kontrowersyjna. No dobra, pewnie nie będzie. Ale i tak się przygotujcie.

Jedynastka? Więcej niż mury!

Każda szkoła ma swoje legendy. Swoje ploteczki. Swoich... nauczycieli. No dobra, nie będę kłamać. Sam mam pewne "wspomnienia" z Jedynastką. Pamiętacie te szkolne apele? Zawsze się zastanawiałem, czy ktoś naprawdę słuchał dyrektora, czy wszyscy tylko myśleli o tym, co będą robić po szkole.

I te przerwy! Wszyscy nagle stawali się mistrzami sprintu, walcząc o miejsce w kolejce do sklepiku. Pamiętam, jak raz próbowałem kupić drożdżówkę. Skończyło się na staranowanym plecaku i resztkach cukru pudru na spodniach. Lekcja życia, dosłownie.

Boisko... Miejsce legend!

No i boisko! To tam rodziły się prawdziwe legendy. Ktoś strzelił bramkę z połowy? Bohater na cały tydzień! Ktoś się potknął o własne nogi podczas biegu? No... też bohater, tylko trochę w innym sensie. Ale wiecie, o co chodzi. Boisko to teatr życia w miniaturze.

Nikt mi nie wmówi, że najfajniejsze lekcje WF-u nie były te, kiedy graliśmy w "dwa ognie". To było taktyczne arcydzieło! Uniki, podstępy, i ten dreszczyk emocji, kiedy ktoś celował prosto w ciebie piłką. Adrenalina! Albo te próby grania w kosza. Rzuty niby celne, niby nie. Ważne, że zabawa była.

A wracając do nauczycieli... No dobra, niektórzy byli naprawdę wymagający. Ale teraz, z perspektywy czasu, rozumiem, że chcieli dla nas dobrze. Naprawdę. Choć wtedy wolałem myśleć, że próbują mnie zabić zadaniem domowym.

Moja "kontrowersyjna" opinia?

Moja "kontrowersyjna" opinia jest taka: Szkoła Podstawowa Nr 11 w Piotrkowie to nie tylko budynek. To ludzie. To nauczyciele. To uczniowie. To te wszystkie małe, głupie, zabawne momenty, które tworzą wspomnienia. Wspomnienia, które potem, po latach, wracają z uśmiechem na twarzy.

Więc co, przyznawać się! Kto pamięta "swoją" panią od polskiego? Kto pamięta, jak próbował ściągać na sprawdzianie z matematyki? Kto pamięta smak tej okropnej zupy pomidorowej w stołówce? No dobra, może nie wszyscy lubili pomidorówkę.

I wiecie co? Może i narzekałem na te wszystkie lekcje, sprawdziany i kartkówki. Ale teraz, patrząc wstecz, myślę sobie, że to wszystko miało sens. Że to wszystko ukształtowało mnie w jakiś sposób. I że Jedynastka, mimo wszystko, ma specjalne miejsce w moim sercu.

A może się mylę? Może tylko idealizuję przeszłość. Ale wiecie co? Wolę myśleć, że jednak mam rację. Bo to sprawia, że dzień staje się trochę lepszy.

P.S. Jeśli ktoś ma zdjęcie z czasów szkolnych z Jedynastki, to chętnie zobaczę! Może razem powspominamy te "straszne" czasy. Ale pamiętajcie – bez hejtu na nauczycieli! No dobra, mały hejt jest dozwolony. Ale tylko taki sentymentalny, z uśmiechem na twarzy.