Streszczenie Szczegolowe Dziady Czesc 3
Hej! Gotowi na małą podróż w głąb duszy Adama Mickiewicza i totalny rollercoaster emocji? No to zapnijcie pasy, bo ruszamy z trzecią częścią Dziadów! To będzie jazda bez trzymanki!
Scena więzienna, czyli "kto tu rządzi?!"
Wyobraźcie sobie: ciemno, zimno, smród stęchlizny i wszędzie tylko same kraty. Witamy w więzieniu! Tu poznajemy naszych bohaterów – grupę patriotów, którzy zostali wsadzeni za swoje przekonania. Atmosfera jest… no, powiedzmy sobie szczerze, średnia. Ale! Oni nie tracą ducha! Snują plany, opowiadają sobie sny i, co najważniejsze, kują żelazo, póki gorące (metaforycznie, oczywiście, bo kucie żelaza w więzieniu mogłoby się skończyć dość… nieprzyjemnie).
Janczewski – wariat? A może wizjoner?
Mamy na przykład takiego Janczewskiego. Facet ma sny, które są… no, powiedzmy, że dziwne. Ale te sny, moi drodzy, to tak naprawdę przepowiednie! Widzi przyszłość Polski, widzi cierpienie narodu, widzi, że będzie ciężko. Trochę jak taki Netflixowy jasnowidz, tylko bez abonamentu i reklamy.
Wielka Improwizacja – totalny odlot Konrada!
No i wchodzi on! Cały na biało (chociaż pewnie brudny od więziennego kurzu), Konrad. Nasz poeta-wariat, który postanawia pogadać sobie z samym Bogiem. I to nie tak grzecznie, jak na niedzielnej mszy! On wyzywa Boga, grozi Mu, żąda od Niego władzy nad światem! Powiedzmy, że ma parę nierozwiązanych problemów z autorytetami. Ta scena to po prostu ogień! Konrad jest jak rockowa gwiazda na scenie, tylko zamiast gitary ma w sobie potęgę emocji i wściekłość na niesprawiedliwość. To jest moment, w którym naprawdę czuć, jak bardzo Mickiewicz był wkurzony na ówczesną sytuację w Polsce.
"Ja i Ojczyzna to jedno!"
Pamiętacie ten cytat? No właśnie! Konrad czuje, że jest jednym z narodem, że cierpienie Polski to jego cierpienie. To jest tak bardzo "na serio", że aż chce się krzyknąć "brawo!" i przybić mu piątkę (a potem szybko schować rękę, żeby strażnicy nie widzieli).
Sen Senatora – koszmarna wizja władzy!
Z więziennej celi przenosimy się do sennego koszmaru Nowosilcowa. Ten senator to taka trochę karykatura władzy – zły, okrutny, cyniczny i kompletnie oderwany od rzeczywistości. W swoim śnie widzi swoje życie jako ciąg sukcesów i porażek, ale tak naprawdę to tylko odbicie jego własnej podłości. To taki moment, żebyśmy sobie uświadomili, że władza deprawuje, a źli ludzie na wysokich stanowiskach to przepis na katastrofę. Trochę jakby wrzucić Lorda Voldemorta do polskiego rządu, tylko bez magii (no dobra, może trochę politycznej magii).
Egzorcyzmy – walka o duszę Konrada!
Po tym, jak Konrad sobie pogadał z Bogiem (i trochę Mu nagadał), jego dusza jest w opłakanym stanie. Potrzebne jest… uwaga… egzorcyzmy! Ksiądz Piotr odprawia modlitwy, żeby uratować Konrada przed zaprzedaniem się diabłu. To jest taka scenka, w której mamy starcie dobra ze złem, religii z szaleństwem, nadziei z rozpaczą. I wiecie co? Ksiądz Piotr wygrywa! Udaje mu się uratować Konrada (przynajmniej na razie).
Widzenie księdza Piotra – promyk nadziei!
Ksiądz Piotr ma również swoje widzenie. Widzi przyszłego Mesjasza Polski – dziecko, które ma wybawić naród z niewoli. To jest promyk nadziei w tej całej ciemności i beznadziei. Może i jest źle, ale Mickiewicz daje nam do zrozumienia, że jeszcze nie wszystko stracone. Że nawet w najciemniejszej godzinie jest szansa na lepsze jutro.
No i to by było na tyle! Dziady część III to kawał mocnej literatury, pełnej emocji, gniewu, patriotyzmu i odrobiny szaleństwa. Mam nadzieję, że ta krótka (i nieco zwariowana) opowieść zachęciła Was do sięgnięcia po oryginał. Obiecuję, że nie będziecie się nudzić!
