Sprawdzian Europa I Ziemie Polskie Po Kongresie Wiedeńskim Klasa 7

Dobrze, uczniowie! Przygotujmy się do sprawdzianu z Europy i ziem polskich po Kongresie Wiedeńskim dla klasy 7. Mam dla was szczegółowy materiał, który pomoże wam zdać ten sprawdzian na piątkę!

Europa po Kongresie Wiedeńskim: Nowy Ład

Kongres Wiedeński, trwający od września 1814 roku do czerwca 1815 roku, był kluczowym wydarzeniem, które przekształciło mapę polityczną Europy po epoce napoleońskiej. Jego głównym celem było przywrócenie stabilności i porządku po burzliwych latach wojen. Uczestniczyły w nim najważniejsze państwa europejskie, a decyzje, które tam zapadły, miały ogromny wpływ na przyszłość kontynentu.

Główne zasady, którymi kierowano się podczas kongresu, to:

Zasada restauracji: Przywrócenie na trony dynastii obalonych przez Napoleona. We Francji na tron powrócił Ludwik XVIII z dynastii Burbonów. W Hiszpanii władzę odzyskał Ferdynand VII, a w Królestwie Neapolu Ferdynand I.
Zasada legitymizmu: Władza monarchów ma charakter nienaruszalny i pochodzi z Bożej łaski. Oznaczało to, że żadna rewolucja, ani wola ludu nie mogą pozbawić monarchy jego tronu.
Zasada równowagi sił: Żadne państwo w Europie nie powinno dominować nad innymi. Chodziło o stworzenie takiego układu sił, który uniemożliwi powtórzenie się sytuacji, w której jeden kraj (jak Francja pod Napoleonem) zagrażałby wszystkim pozostałym.

W wyniku postanowień Kongresu Wiedeńskiego doszło do wielu zmian terytorialnych. Francja została ograniczona do granic sprzed rewolucji. Utworzono Królestwo Niderlandów, łączące Holandię i Belgię. Prusy otrzymały Nadrenię i Westfalię, co wzmocniło ich pozycję w Niemczech. Austria zyskała wpływy w północnych Włoszech. Rosja natomiast umocniła się na terenach polskich.

Ziemie Polskie po Kongresie Wiedeńskim: Podział i Uciemiężenie

Sprawa polska była jednym z najtrudniejszych i najbardziej kontrowersyjnych zagadnień rozważanych podczas Kongresu Wiedeńskiego. Ostatecznie, mimo nadziei Polaków na odzyskanie niepodległości, ziemie polskie zostały ponownie podzielone między Rosję, Prusy i Austrię.

Królestwo Polskie (Kongresowe): Utworzone z większości ziem Księstwa Warszawskiego i połączone unią personalną z Rosją. Car Aleksander I został królem Polski, nadając Królestwu konstytucję, która jednak była notorycznie łamana. Królestwo posiadało własny rząd, wojsko i sejm, ale faktyczna władza spoczywała w rękach cara i jego namiestników.
Wielkie Księstwo Poznańskie: Teren pod zaborem pruskim. Początkowo Prusacy obiecywali Polakom szeroką autonomię, ale szybko zaczęli realizować politykę germanizacyjną, ograniczając prawa Polaków i promując osadnictwo niemieckie.
Rzeczpospolita Krakowska (Wolne Miasto Kraków): Utworzona jako neutralne miasto-państwo pod kontrolą Austrii, Rosji i Prus. Miała być symbolem dawnej świetności Rzeczypospolitej, ale w rzeczywistości była ściśle kontrolowana przez zaborców.
Galicja: Pozostała pod zaborem austriackim. Była to najbiedniejsza i najbardziej zaniedbana część ziem polskich. Władze austriackie prowadziły politykę germanizacyjną, ale jednocześnie dbały o lojalność polskiej szlachty.

Polacy we wszystkich zaborach poddawani byli różnym formom ucisku. W zaborze rosyjskim dochodziło do represji politycznych, ograniczenia swobód obywatelskich i prześladowań Kościoła katolickiego. W zaborze pruskim prowadzono intensywną germanizację, która miała na celu wykorzenienie polskiej kultury i języka. W zaborze austriackim sytuacja była nieco lepsza, ale i tam Polacy nie cieszyli się pełnią praw.

Mimo trudnej sytuacji, Polacy nie poddawali się. Organizowano tajne stowarzyszenia, które miały na celu krzewienie polskiej kultury i języka, a także przygotowanie do walki o niepodległość. W Królestwie Polskim działały legalne organizacje, takie jak Towarzystwo Patriotyczne, które propagowały idee patriotyczne i narodowe. W Wielkim Księstwie Poznańskim Polacy starali się bronić swojej tożsamości poprzez działalność kulturalną i gospodarczą.

Ideologie i Ruchy Społeczne po Kongresie Wiedeńskim

Kongres Wiedeński, choć dążył do przywrócenia starego porządku, nie był w stanie zatrzymać zmian społecznych i ideowych, które zaszły w Europie w epoce napoleońskiej. Po kongresie rozwijały się różne ideologie i ruchy społeczne, które kwestionowały ustanowiony ład.

Konserwatyzm: Ideologia broniąca tradycyjnego porządku społecznego, hierarchii i autorytetu. Konserwatyści byli przeciwni rewolucjom i wszelkim zmianom, które mogłyby zagrozić stabilności państwa i społeczeństwa. Do głównych przedstawicieli konserwatyzmu należeli Joseph de Maistre i Edmund Burke.
Liberalizm: Ideologia głosząca wolność jednostki, równość wobec prawa i swobodę gospodarczą. Liberałowie domagali się wprowadzenia konstytucji, parlamentów i ograniczenia władzy monarchów. Do głównych przedstawicieli liberalizmu należeli Benjamin Constant i John Stuart Mill.
Nacjonalizm: Ideologia głosząca jedność narodu i dążenie do stworzenia własnego państwa. Nacjonalizm był szczególnie silny w krajach, które były podzielone lub znajdowały się pod obcym panowaniem, takich jak Polska, Włochy i Niemcy. Do głównych przedstawicieli nacjonalizmu należeli Giuseppe Mazzini i Johann Gottfried Herder.
Romantyzm: Prąd umysłowy i artystyczny, który narodził się pod koniec XVIII wieku i trwał przez pierwszą połowę XIX wieku. Romantycy odrzucali racjonalizm i empiryzm oświecenia, a kładli nacisk na emocje, intuicję i wyobraźnię. Romantyzm miał ogromny wpływ na rozwój nacjonalizmu, gdyż propagował ideę narodu jako wspólnoty duchowej i kulturowej.

Ruchy społeczne, które rozwijały się po Kongresie Wiedeńskim, często inspirowane były tymi ideologiami. Powstawały tajne stowarzyszenia, które miały na celu obalenie istniejącego porządku i wprowadzenie zmian politycznych i społecznych. W latach 20. i 30. XIX wieku w Europie doszło do licznych powstań i rewolucji, które miały na celu wprowadzenie liberalnych reform i wywalczenie niepodległości.

Ważne organizacje i ruchy społeczne tego okresu to:

Święte Przymierze: Sojusz zawarty w 1815 roku przez Rosję, Prusy i Austrię. Celem Przymierza było utrzymanie porządku w Europie i zwalczanie ruchów rewolucyjnych.
Karbonariusze: Tajne stowarzyszenie włoskie, które dążyło do zjednoczenia Włoch i wprowadzenia liberalnych reform.
Dekabryści: Grupa oficerów rosyjskich, którzy w 1825 roku próbowali obalić cara Mikołaja I i wprowadzić konstytucję.

Te ideologie i ruchy społeczne miały ogromny wpływ na rozwój Europy w XIX wieku. Przyczyniły się do upadku starego porządku i powstania nowych państw narodowych.

Pamiętajcie, to tylko szczegółowe omówienie zagadnień. Podczas sprawdzianu postarajcie się odpowiadać konkretnie i rzeczowo, wykorzystując wiedzę, którą zdobyliście. Powodzenia!