Programem Służącym Do Archiwizacji Danych W Systemie Linux Jest

No dobrze, zastanówmy się, jaki program w Linuksie służy do archiwizacji danych. Mówiąc prościej, chodzi o to, jak zrobić kopię zapasową plików i folderów, żeby w razie problemów (awarii dysku, przypadkowego usunięcia) móc je przywrócić.

W Linuksie mamy do dyspozycji kilka narzędzi, ale jednym z najpopularniejszych i najczęściej używanych jest tar.

tar to takie uniwersalne narzędzie, które potrafi zebrać wiele plików i katalogów w jeden, duży plik – archiwum. Wyobraź sobie, że masz pudełko (archiwum), do którego wkładasz różne rzeczy (pliki i foldery). To właśnie robi tar.

Jak używać tar?

Podstawowa składnia polecenia tar wygląda mniej więcej tak:

tar [opcje] [nazwa_archiwum] [pliki_lub_katalogi]

Opcje to takie dodatkowe instrukcje dla programu tar, które mówią mu, co ma robić. Nazwa archiwum to po prostu nazwa pliku, w którym będzie przechowywana kopia zapasowa. Pliki i katalogi to te rzeczy, które chcemy zapisać w archiwum.

Przykładowo, jeśli chcemy zrobić archiwum wszystkich plików z katalogu dokumenty, możemy użyć polecenia:

tar -cf archiwum.tar dokumenty

W tym przypadku:

• -c oznacza, że tworzymy nowe archiwum.
• -f archiwum.tar określa, że archiwum ma się nazywać archiwum.tar.
• dokumenty to katalog, którego zawartość chcemy zapisać.

Po uruchomieniu tego polecenia, w bieżącym katalogu pojawi się plik archiwum.tar, który zawiera kopię wszystkich plików i katalogów z dokumenty.

A co, jeśli chcemy sprawdzić, co jest w archiwum? Użyjemy opcji -t:

tar -tf archiwum.tar

To polecenie wypisze listę wszystkich plików i katalogów znajdujących się w archiwum archiwum.tar.

A żeby rozpakować archiwum, czyli wyciągnąć z niego pliki i katalogi, użyjemy opcji -x:

tar -xf archiwum.tar

To polecenie rozpakuje zawartość archiwum archiwum.tar do bieżącego katalogu. Ważne, żeby mieć wystarczająco miejsca na dysku, żeby pomieścić wszystkie rozpakowane pliki!

tar sam w sobie tylko pakuje pliki w jedno archiwum. Często, żeby zmniejszyć rozmiar archiwum, używa się dodatkowo kompresji. Najpopularniejsze metody kompresji to gzip i bzip2.

Żeby skompresować archiwum tar za pomocą gzip, używamy opcji -z:

tar -czf archiwum.tar.gz dokumenty

To polecenie stworzy archiwum archiwum.tar.gz, które jest skompresowane za pomocą gzip. Rozszerzenie .tar.gz (lub .tgz) to standardowe oznaczenie dla archiwów tar skompresowanych gzip.

Żeby rozpakować archiwum tar.gz, używamy polecenia:

tar -xzf archiwum.tar.gz

A żeby skompresować archiwum tar za pomocą bzip2, używamy opcji -j:

tar -cjf archiwum.tar.bz2 dokumenty

To polecenie stworzy archiwum archiwum.tar.bz2, które jest skompresowane za pomocą bzip2. Rozszerzenie .tar.bz2 (lub .tbz2) to standardowe oznaczenie dla archiwów tar skompresowanych bzip2.

Żeby rozpakować archiwum tar.bz2, używamy polecenia:

tar -xjf archiwum.tar.bz2

bzip2 zazwyczaj daje lepszą kompresję niż gzip, ale jest też wolniejszy. Wybór między gzip a bzip2 zależy od tego, co jest dla nas ważniejsze – rozmiar archiwum czy czas kompresji.

Archiwizacja Danych Z Użyciem Innych Narzędzi

Oprócz tar, w Linuksie mamy też inne programy do archiwizacji, chociaż tar jest zdecydowanie najpopularniejszy.

Na przykład, można użyć programu zip.

zip to program, który tworzy archiwa w formacie ZIP, znanym z Windowsa. Jest on mniej powszechny w Linuksie niż tar, ale może być przydatny, jeśli chcemy tworzyć archiwa, które będą łatwo otwierane na Windowsie.

Żeby stworzyć archiwum ZIP, używamy polecenia:

zip archiwum.zip pliki_lub_katalogi

Na przykład:

zip archiwum.zip dokument1.txt dokument2.txt

To polecenie stworzy archiwum archiwum.zip, które zawiera pliki dokument1.txt i dokument2.txt.

Żeby rozpakować archiwum ZIP, używamy polecenia:

unzip archiwum.zip

Program zip jest często używany do tworzenia archiwów, które mają być dystrybuowane na platformach Windows i Linux.

Kolejnym narzędziem, które możemy wykorzystać jest rsync. Chociaż rsync nie jest programem do tworzenia archiwów w tradycyjnym sensie (nie tworzy jednego pliku archiwum), jest bardzo przydatny do synchronizacji plików i katalogów, co jest bardzo bliskie tworzeniu kopii zapasowych. rsync potrafi bardzo efektywnie przesyłać tylko zmienione części plików, co oszczędza czas i pasmo.

Podstawowa składnia rsync wygląda tak:

rsync [opcje] [źródło] [cel]

Na przykład, żeby skopiować cały katalog dokumenty do katalogu kopia_dokumentow, używamy polecenia:

rsync -av dokumenty/ kopia_dokumentow/

W tym przypadku:

• -a oznacza tryb archiwizacji, który zachowuje większość atrybutów plików (daty, uprawnienia, właściciela).
• -v oznacza tryb "verbose", który wypisuje szczegółowe informacje o kopiowanych plikach.
• dokumenty/ to katalog źródłowy. Zauważ, że ukośnik na końcu jest ważny – oznacza, że chcemy skopiować zawartość katalogu, a nie sam katalog.
• kopia_dokumentow/ to katalog docelowy. Jeśli katalog nie istnieje, zostanie utworzony.

rsync jest szczególnie przydatny do robienia regularnych kopii zapasowych, ponieważ potrafi szybko aktualizować kopię, kopiując tylko zmienione pliki. Można go również używać do synchronizacji plików między różnymi komputerami przez sieć.

Podsumowując, w Linuksie mamy wiele możliwości archiwizacji danych. tar jest najpopularniejszym narzędziem do tworzenia archiwów. Możemy łączyć go z kompresją gzip lub bzip2, żeby zmniejszyć rozmiar archiwum. zip jest przydatny, jeśli chcemy tworzyć archiwa, które będą łatwo otwierane na Windowsie. A rsync jest świetny do regularnych kopii zapasowych i synchronizacji plików. Wybór narzędzia zależy od naszych potrzeb i preferencji. Pamiętaj, że regularne tworzenie kopii zapasowych jest bardzo ważne, żeby chronić swoje dane przed utratą!