Powtórzenie Wiadomości O Czasowniku Klasa 4

Pamiętacie czwartą klasę? Ach, to były czasy! Beztroska, zabawa, pierwsze miłości… i powtórzenie wiadomości o czasowniku. Tak, wiem, już słyszę wasz jęk. Ale posłuchajcie, mam pewną… hmm… *unpopular opinion* na ten temat.

Bo widzicie, wszyscy narzekają na gramatykę. "Nuda!", "Po co mi to?", "Nigdy tego nie użyję!". Ale czy naprawdę? Czy naprawdę to wszystko było takie straszne? A może po prostu… źle na to patrzymy?

Pamiętam te lekcje. Pani (lub pan) tłumaczyło z zapałem, co to jest czasownik. Że coś się dzieje, że ktoś coś robi. Biega, skacze, maluje, myśli… Serio, brzmi jak opis całego dnia w czwartej klasie!

I te nieszczęsne odmiany! Przez osoby, przez czasy… Brzmi strasznie? Może. Ale pomyślcie o tym jak o… kodzie. Tak, kodzie! Każda forma czasownika to jak mały szyfr. Dzięki niemu wiemy, kto robił, robi albo będzie robił daną rzecz. To jak sekretny język czwartoklasistów! (Ok, może nie taki sekretny, skoro wszyscy się go uczyli).

A teraz unpopular opinion nr 1: odmienianie czasowników wcale nie było takie złe. Serio! To była taka mała łamigłówka. Układanie tych wszystkich końcówek… "Ja piszę, ty piszesz, on/ona/ono pisze…" To jak budowanie z klocków! Tylko zamiast klocków masz końcówki. I zamiast zamku budujesz… poprawne zdanie. Wow.

"Ale po co mi to w życiu?" - słyszę was.

I tu dochodzimy do sedna. Bo po co nam właściwie te powtórzenia wiadomości o czasowniku w czwartej klasie? Przecież nikt nie chodzi po ulicy i nie odmienia czasowników na głos (chyba że chce wywołać konsternację u przechodniów).

No właśnie! A może powinien? Wyobraźcie sobie: "Przepraszam, czy mógłbyś *podać* mi sól? Ja *podam*, ty *podasz*, on/ona/ono *poda*… Ojej, przepraszam, chyba się zamyśliłem."

Żarty na bok. To, czego naprawdę uczymy się podczas tych lekcji, to… myślenie! Tak, dobrze przeczytaliście. Gramatyka uczy nas logicznego myślenia. Uczy nas, jak poukładać słowa w odpowiedniej kolejności, żeby to, co chcemy powiedzieć, miało sens. To jak programowanie naszego języka.

Pamiętacie "być" i "mieć"? Koszmar!

Och, tak. Te dwa czasowniki to prawdziwe potwory gramatyczne. Odmieniają się jak chcą, nie licząc się z żadnymi zasadami. To jak buntownicy w świecie czasowników! Ale i one mają swój urok. Uczą nas, że nie wszystko musi być proste i logiczne. Czasem trzeba po prostu… zapamiętać.

A teraz unpopular opinion nr 2: wbrew pozorom, da się polubić odmianę "być". "Ja jestem, ty jesteś, on/ona/ono jest…" Brzmi jak mantra! Można to powtarzać w kółko, aż poczujesz się… oświecony! (Ok, może trochę przesadzam).

Podsumowując: może i powtórzenie wiadomości o czasowniku w czwartej klasie nie było najprzyjemniejszym wspomnieniem. Ale czy naprawdę było takie złe? Może po prostu patrzymy na to z perspektywy dorosłych, zmęczonych życiem osób. A może w głębi duszy każdy z nas nadal ma w sobie tego małego czwartoklasistę, który próbuje rozgryźć ten tajemniczy kod zwany gramatyką?