Polacy Podczas 2 Wojny światowej Sprawdzian Nowa Era

Okej, spróbujmy odpowiedzieć na pytania, które często pojawiają się na sprawdzianach z historii, a konkretnie dotyczące Polaków podczas II wojny światowej, szczególnie w kontekście materiałów "Nowej Ery". Mam nadzieję, że to pomoże Ci w przygotowaniach!

Zacznijmy od początku, czyli od Września 1939 roku.

Wrzesień 1939: Agresja i Początek Okupacji

1 września 1939 roku Niemcy napadają na Polskę. To był początek II wojny światowej. Kilka dni później, 17 września, od wschodu atakuje nas Związek Radziecki. Polska znalazła się między dwoma agresorami. Polska armia walczyła dzielnie, ale wobec przewagi wroga nie miała szans.

Co to oznaczało dla Polaków? Przede wszystkim – koniec wolności. Cały kraj został podzielony. Większą część zachodniej Polski zajęli Niemcy i włączyli ją bezpośrednio do Rzeszy. Na tych terenach Polacy byli traktowani jak obywatele drugiej kategorii. Mieli zakaz nauki w języku polskim, zabierano im majątki, a wielu wysyłano na roboty przymusowe do Niemiec. Niemcy starali się wymazać wszystko, co polskie – niszczyli pomniki, zamykali szkoły, a polską inteligencję (nauczycieli, lekarzy, księży) starali się fizycznie wyeliminować, ponieważ uważali, że stanowią zagrożenie dla ich władzy.

Pozostałą część zachodniej Polski Niemcy przekształcili w Generalne Gubernatorstwo. To była taka forma kolonii, zarządzana przez niemieckiego gubernatora. Warunki życia w Generalnym Gubernatorstwie też były bardzo ciężkie. Polacy byli poddawani represjom, a terror był na porządku dziennym. Życie codzienne było trudne – brakowało jedzenia, ubrań, a o jakąkolwiek wolności nie było mowy.

Wschodnią część Polski, po 17 września, zajęli Sowieci. Tam również Polacy byli prześladowani. Sowieci wywozili całe rodziny na Syberię, do Kazachstanu, gdzie panowały bardzo trudne warunki. Wielu Polaków zginęło z głodu, zimna i chorób. Sowieci, podobnie jak Niemcy, starali się zniszczyć polską kulturę i tożsamość. Zamykano szkoły, prześladowano Kościół.

Polski Ruch Oporu

Pomimo beznadziejnej sytuacji, Polacy nie poddali się. Powstał Polski Ruch Oporu. To były różne organizacje, które walczyły z okupantem na różne sposoby. Najważniejszą organizacją była Armia Krajowa (AK). AK podlegała rządowi polskiemu na uchodźstwie w Londynie i prowadziła walkę zbrojną z Niemcami. Żołnierze AK przeprowadzali akcje sabotażowe (niszczyli transporty, fabryki), dywersyjne (atakowali niemieckie patrole), a także prowadzili walkę partyzancką.

Poza AK działały inne organizacje, np. Bataliony Chłopskie (organizacja zrzeszająca rolników), Narodowe Siły Zbrojne (NSZ) oraz różne grupy lewicowe. Wszystkie te organizacje, mimo różnic ideologicznych, łączył jeden cel – walka o wolną Polskę.

Ruch oporu to nie tylko walka zbrojna. To także działania cywilne, jak tajne nauczanie (uczenie dzieci historii i języka polskiego w ukryciu), wydawanie prasy podziemnej (informowanie społeczeństwa o sytuacji w kraju i na świecie) czy pomoc Żydom.

Powstanie Warszawskie

Kulminacją walki Polaków z okupantem było Powstanie Warszawskie, które wybuchło 1 sierpnia 1944 roku. Armia Krajowa, widząc zbliżającą się Armię Czerwoną, podjęła decyzję o wywołaniu powstania, licząc na to, że Polacy sami wyzwolą Warszawę i powitają Sowietów jako gospodarze.

Powstanie trwało 63 dni. Warszawa została doszczętnie zniszczona. Zginęło około 200 tysięcy cywilów i wielu żołnierzy AK. Powstanie zakończyło się klęską, ale pokazało determinację Polaków w walce o wolność. Po upadku powstania Niemcy zburzyli Warszawę, a ludność cywilną wysłali do obozów koncentracyjnych lub na roboty przymusowe.

Holokaust

Podczas II wojny światowej Niemcy prowadzili politykę eksterminacji Żydów. Na terenie Polski znajdowały się obozy koncentracyjne i obozy zagłady, w których mordowano Żydów z całej Europy. Największym obozem zagłady był Auschwitz-Birkenau.

Polacy, narażając własne życie, pomagali Żydom. Wielu Polaków ukrywało Żydów w swoich domach, dostarczało im jedzenie i ubrania. Instytucją, która szczególnie zasłużyła się w ratowaniu Żydów, była Rada Pomocy Żydom "Żegota". Polacy, którzy pomagali Żydom, byli narażeni na karę śmierci.

Po Wojnie

II wojna światowa skończyła się w 1945 roku. Polska odzyskała niepodległość, ale znalazła się w strefie wpływów Związku Radzieckiego. To oznaczało, że w Polsce rządziła partia komunistyczna, podporządkowana Moskwie. Wolność i demokracja, o które walczyli Polacy, nie nadeszły.

Wielu żołnierzy AK, którzy walczyli z Niemcami, po wojnie zostało aresztowanych i skazanych na wieloletnie więzienia, a nawet na karę śmierci. Komuniści traktowali ich jako wrogów politycznych.

Pamięć o Polakach walczących w czasie II wojny światowej jest bardzo ważna. Uczymy się o ich bohaterstwie, poświęceniu i determinacji w walce o wolność. Pamiętamy o ofiarach wojny i o tych, którzy pomagali innym, narażając własne życie.

Myślę, że te informacje powinny być przydatne podczas sprawdzianu. Pamiętaj, żeby dokładnie przeczytać pytania i spokojnie odpowiadać. Powodzenia!