Pierwsza Strona Zeszytu Do Historii Rysunki

Pamiętacie te pierwsze strony zeszytów od historii? Nie chodzi mi o tabelkę z nazwiskiem i klasą, chociaż ta też miała swój urok. Mówię o tej ekspresji artystycznej, która wykwitała na pustej przestrzeni zanim jeszcze nauczyciel zdążył zadać pierwszy temat. To był prawdziwy plac zabaw dla wyobraźni!

Król Władysław Jagiełło, raper z blokowiska

Zamiast poważnych portretów króla Władysława Jagiełły z podręcznika, na wielu pierwszych stronach królował on w wersji mocno unowocześnionej. Korona? A po co! Jagiełło w dresie i z bejsbolem w ręku, nawijał rymy na tle blokowisk. Albo Maria Skłodowska-Curie, nie tyle poważna pani naukowiec, co superbohaterka z radioaktywnymi mocami, która świeci w ciemności! Dziś pewnie powiedzielibyśmy, że to fanarty. Wtedy to była po prostu kreatywność w natarciu.

Bitwa pod Grunwaldem w mandze

Kto powiedział, że historia musi być nudna? Bitwa pod Grunwaldem przedstawiona w stylu mangi? Dlaczego nie! Krzyżacy jako złowieszczy bossowie, a polsko-litewskie rycerstwo – grupa odważnych herosów gotowych stawić czoła złu. Pamiętam, jak z kolegą rysowaliśmy całe komiksy na marginesach, a nasza historia stawała się epicką sagą. Nauczyciel pewnie nie był zachwycony, ale cóż... sztuka ma swoje prawa!

Orzeł Biały w wersji disco

Nawet symbole narodowe nie uciekały przed naszymi szalonymi wizjami. Orzeł Biały? Jasne, że tak! Ale nie ten dumny, ze sztandaru. Nasz orzeł nosił okulary przeciwsłoneczne, miał perukę afro i tańczył disco na tle tęczy. To była taka… lekcja historii na wesoło. Może trochę kontrowersyjna, ale na pewno zapadająca w pamięć.

Pamiętniki graficiarza, czyli historia w sprayu

W późniejszych klasach, te pierwsze strony stawały się coraz bardziej dojrzałe… albo przynajmniej sprawiały takie wrażenie. Grafitti z hasłami "Wolność", "Równość", "Braterstwo" zaczęły pojawiać się obok wizerunków Che Guevary czy Mahatmy Gandhiego. To była nasza forma protestu, nasz sposób na wyrażenie siebie poprzez symbole historyczne. Trochę jak dziennikarski komentarz, tyle że w sprayu (a raczej długopisem).

Często myślałem, co ci wszyscy wielcy ludzie z historii pomyśleliby, widząc te nasze bazgroły. Czy by się obrazili, czy może by się uśmiechnęli?

Dziś, kiedy przeglądam stare zeszyty, te pierwsze strony wywołują uśmiech na mojej twarzy. To nie tylko wspomnienie beztroskich lat szkolnych, ale też dowód na to, że historia może być zabawna, inspirująca i bardzo osobista. To taki mały, prywatny pomnik kreatywności, który przetrwał próbę czasu. A może i mała lekcja dla historyków – że czasem warto spojrzeć na przeszłość z przymrużeniem oka.