Opisz Dlaczego Król Karol Pierwszy Popadł W Konflikt Z Parlamentem

Drodzy uczniowie, zadaliście bardzo ważne pytanie dotyczące przyczyn konfliktu między królem Karolem I a Parlamentem. Spróbuję wam to wyjaśnić w sposób możliwie najbardziej wyczerpujący, opierając się na mojej wiedzy i dostępie do bogatych źródeł historycznych.

Karol I Stuart objął tron Anglii, Szkocji i Irlandii w 1625 roku, po śmierci swojego ojca, Jakuba I. Od samego początku jego panowania zarysowały się poważne różnice zdań z Parlamentem, które z biegiem lat przerodziły się w otwarty konflikt i ostatecznie doprowadziły do angielskiej wojny domowej. Przyczyny tego konfliktu są złożone i wynikają z wielu czynników, zarówno politycznych, religijnych, jak i finansowych.

Jednym z głównych źródeł napięć była kwestia finansów państwa. Karol I, podobnie jak jego poprzednicy, potrzebował pieniędzy na prowadzenie polityki zagranicznej, utrzymanie dworu i wojska. Jednak Parlament, zdominowany przez szlachtę i burżuazję, niechętnie zgadzał się na podnoszenie podatków. Parlamentarzyści uważali, że król nadużywa swojej władzy i wydaje pieniądze w sposób nieodpowiedzialny.

Karol I, w przeciwieństwie do swojego ojca, Jakuba I, który starał się negocjować z Parlamentem, był przekonany o boskim prawie królów (ang. Divine Right of Kings). Uważał, że jego władza pochodzi bezpośrednio od Boga i że nie jest on odpowiedzialny przed nikim, a zwłaszcza nie przed Parlamentem. Ta wiara w absolutną władzę monarchy prowadziła do licznych konfliktów z Parlamentem, który uważał, że ma prawo kontrolować władzę królewską.

Kolejnym ważnym czynnikiem była polityka religijna Karola I. Król był zwolennikiem anglikanizmu, ale sympatyzował z niektórymi elementami katolicyzmu, co budziło obawy wśród purytanów, którzy stanowili znaczną część Parlamentu i społeczeństwa angielskiego. Purytanie obawiali się, że Karol I dąży do przywrócenia katolicyzmu w Anglii. Mianowanie Williama Lauda arcybiskupem Canterbury tylko pogłębiło te obawy. Laud wprowadzał reformy w Kościele anglikańskim, które purytanie uważali za powrót do katolickich praktyk.

Karol I, pragnąc obejść opór Parlamentu w kwestii finansów, zaczął stosować różne metody pozyskiwania pieniędzy, które uważane były za nielegalne i arbitralne. Jedną z nich był podatek okrętowy (ang. Ship Money), który pierwotnie nakładano na miasta portowe w celu finansowania floty wojennej. Karol I rozszerzył ten podatek na całą Anglię i zaczął pobierać go regularnie, bez zgody Parlamentu. To wywołało powszechne oburzenie i sprzeciw, a jednym z najbardziej znanych oponentów był John Hampden, który odmówił zapłacenia podatku, co doprowadziło do procesu sądowego.

W 1628 roku Parlament przedstawił Karolowi I Petycję Praw (ang. Petition of Right), w której domagał się uznania szeregu praw i wolności obywatelskich, takich jak nietykalność osobista, prawo do własności i zakaz nakładania podatków bez zgody Parlamentu. Karol I początkowo zgodził się na Petycję Praw, ale wkrótce zaczął ją ignorować i kontynuował swoje arbitralne rządy.

W 1629 roku Karol I rozwiązał Parlament i rozpoczął okres jedenastoletniej osobistej władzy (ang. Personal Rule), który znany jest również jako "jedenaście lat tyranii". W tym czasie Karol I rządził bez Parlamentu, polegając na doradcach, takich jak Thomas Wentworth, hrabia Strafforda, i arcybiskup William Laud. Wprowadzali oni politykę, która budziła coraz większy opór społeczeństwa.

Polityka religijna Lauda w Szkocji doprowadziła do wybuchu powstania szkockiego (ang. Bishops' Wars) w 1639 roku. Karol I, potrzebując pieniędzy na stłumienie powstania, zwołał Parlament w 1640 roku. Ten Parlament, znany jako Krótki Parlament (ang. Short Parliament), został rozwiązany po zaledwie trzech tygodniach, ponieważ nie zgodził się na uchwalenie podatków.

Karol I zwołał kolejny Parlament w 1640 roku, który znany jest jako Długi Parlament (ang. Long Parliament). Długi Parlament okazał się jeszcze bardziej oporny niż poprzednie. Parlamentarzyści, wykorzystując słabość króla po klęskach w Szkocji, zaczęli domagać się ograniczenia jego władzy. Oskarżyli i skazali na śmierć Strafforda i Lauda, a także uchwalili szereg ustaw, które ograniczały prerogatywy królewskie i zwiększały uprawnienia Parlamentu.

Kulminacją konfliktu było próba aresztowania przez Karola I pięciu członków Parlamentu w 1642 roku. Król wdarł się do Izby Gmin z grupą żołnierzy, ale posłowie zdążyli uciec. To wydarzenie ostatecznie przekonało wielu Anglików, że Karol I nie jest godny zaufania i że jest gotów użyć siły, aby stłumić opozycję.

Po nieudanej próbie aresztowania posłów Karol I opuścił Londyn i rozpoczął zbieranie wojsk. Parlament również zaczął przygotowywać się do wojny. W sierpniu 1642 roku wybuchła angielska wojna domowa, która podzieliła społeczeństwo angielskie na rojalistów (zwolenników króla) i parlamentarzystów (zwolenników Parlamentu).

Podsumowanie Kluczowych Punktów Konfliktu

Konflikt między Karolem I a Parlamentem wynikał z kilku głównych przyczyn:

Finanse: Król potrzebował pieniędzy, ale Parlament niechętnie się na to zgadzał, uważając, że król nadużywa władzy i wydaje pieniądze nieodpowiedzialnie.
Boskie prawo królów: Karol I wierzył w absolutną władzę monarchy i uważał, że nie jest odpowiedzialny przed Parlamentem.
Polityka religijna: Sympatie Karola I do katolicyzmu i reformy Lauda w Kościele anglikańskim budziły obawy wśród purytanów.
Arbitralne rządy: Karol I stosował różne metody pozyskiwania pieniędzy bez zgody Parlamentu, takie jak podatek okrętowy.

Następstwa Konfliktu

Angielska wojna domowa zakończyła się porażką Karola I. Został on pojmany, osądzony i skazany na śmierć. Został ścięty w 1649 roku, co było wydarzeniem bezprecedensowym w historii Anglii. Po śmierci Karola I Anglia stała się republiką, znaną jako Commonwealth, pod rządami Olivera Cromwella.

Drodzy uczniowie, mam nadzieję, że ta szczegółowa odpowiedź pomogła wam zrozumieć złożoność konfliktu między Karolem I a Parlamentem. Pamiętajcie, że historia jest skomplikowana i że nie ma prostych odpowiedzi na trudne pytania. Zachęcam was do dalszego zgłębiania tego tematu i do krytycznego myślenia o przeszłości.