Napisz Opowiadanie O Spotkaniu Z Bohaterem Wybranej Lektury Obowiązkowej

Dobrze, posłuchajcie uważnie, bo zaraz przeniesiemy się w czasie i przestrzeni.

Wyobraźcie sobie, że któregoś pochmurnego popołudnia, kiedy ulice skąpane są w szarobury blask, a deszcz wystukuje melancholijną melodię na parapetach, zupełnym przypadkiem trafiam do antykwariatu. Nie byle jakiego antykwariatu. To miejsce, które pachnie kurzem, starym papierem i tajemnicą. Półki uginają się pod ciężarem tomów w skórzanych oprawach, a pomiędzy nimi, w labiryncie wąskich przejść, czają się zapomniane historie. Szukam czegoś konkretnego? Nie, po prostu lubię to uczucie, gdy dotykam grzbietów książek, wyobrażając sobie, ile żyć i światów skrywają w sobie.

W pewnym momencie mój wzrok przykuwa stara, pożółkła księga. Jej okładka jest wytarta, a złocone litery tytułu ledwo widoczne. Intuicja podpowiada mi, żeby ją wziąć do ręki. I wtedy się zaczyna.

Nagle, poczułem dziwne mrowienie. Świat wokół mnie zaczyna wirować, kolory stają się intensywniejsze, dźwięki – wyraźniejsze. Zamykam oczy, instynktownie przyciskając księgę do piersi. Kiedy je otwieram, nie jestem już w antykwariacie.

Znajduję się w zupełnie innym miejscu. Nad głową mam rozgwieżdżone niebo, a wokół rozpościera się step, falujący niczym morze pod wpływem wiatru. Czuję zapach ziół i ziemi. W oddali słyszę ujadanie psów. Zimno mi. Gdzie ja jestem?

Wtem, z ciemności wyłania się postać. Wysoka, barczysta, ubrana w futro. W dłoni trzyma włócznię. Podchodzi bliżej. Widzę jego twarz – surową, pooraną bruzdami zmarszczek, ale w oczach czai się coś więcej niż tylko siła. To inteligencja, mądrość, ale też głęboki smutek.

To Jagienka z "Krzyżaków" Henryka Sienkiewicza. Ale nie ta idealizowana, pomnikowa Jagienka z podręczników. To kobieta z krwi i kości, naznaczona trudami życia w surowym świecie.

H2 Rozmowa z Jagienką

Przez moment stoimy w milczeniu, mierząc się wzrokiem. Jagienka marszczy brwi, przyglądając mi się z ciekawością. W końcu odzywa się. Jej głos jest szorstki, ale melodyjny. Pyta, kim jestem i skąd się wzięłam. Staram się jej wytłumaczyć, opowiadając o moim świecie, o książkach, o Sienkiewiczu. Patrzy na mnie z niedowierzaniem. Słyszy o elektryczności, samochodach, internecie. Dla niej to rzeczy niewyobrażalne, jak czary.

Zaczynamy rozmawiać o jej życiu. O wychowaniu w Zgorzelicach, o pracy na gospodarstwie, o tęsknocie za Zbyszkiem. Opowiada mi o swojej miłości do niego, o sile, jaką czerpie z natury, o wierze w Boga. Słucham z zapartym tchem. Jej słowa są proste, ale pełne głębi. Rozumiem, że jej siła nie wynika z naiwności, ale z twardego charakteru i głębokiego związku z ziemią, z tradycją.

Pytam ją o jej relacje z innymi kobietami, o jej matkę, o Maćka z Bogdańca. Opowiada o trudach życia w średniowieczu, o ciągłej walce o przetrwanie, o braku edukacji dla kobiet. Mówi, że jej matka nauczyła ją wszystkiego, co najważniejsze – jak dbać o dom, jak leczyć ziołami, jak radzić sobie w trudnych sytuacjach. Mówi, że Maciek był dla niej jak ojciec, surowy, ale sprawiedliwy.

Pytam Jagienkę o jej opinię na temat Zbyszka, o jego młodzieńczą porywczość. Zauważam w jej oczach cień zmartwienia. Mówi, że kocha Zbyszka za jego odwagę, lojalność i dobre serce, ale martwi się o jego impulsywność, która często pakuje go w kłopoty. Wie, że Zbyszko potrzebuje kogoś, kto będzie go trzymał w ryzach, kto będzie jego ostoją.

H2 Jagienka o świecie i przyszłości

Rozmawiamy o przyszłości. Pytam Jagienkę, jak wyobraża sobie swoje życie po ślubie ze Zbyszkiem. Mówi, że chce mieć dużo dzieci i stworzyć szczęśliwy dom. Chce, aby jej dzieci wyrosły na dobrych i uczciwych ludzi, którzy będą szanować tradycję i bronić swojej ziemi. Chce też nauczyć je czytać i pisać, aby miały szansę na lepsze życie.

Pytam ją o obawy związane z przyszłością, o zagrożenie ze strony Krzyżaków. Mówi, że boi się wojny, ale wierzy w siłę polskiego oręża i w to, że Bóg będzie czuwał nad Polską. Mówi, że najważniejsze to trzymać się razem i bronić swojej wolności.

Pytam ją, co myśli o świecie poza Polską, o innych krajach i kulturach. Mówi, że niewiele wie o świecie, ale chciałaby go poznać. Ciekawi ją, jak żyją ludzie w innych krajach, jakie mają obyczaje i wierzenia. Chciałaby zobaczyć morze i góry, które opisują podróżnicy.

Rozmawiamy długo, przy ognisku, ogrzewając się jego ciepłem. Słucham jej opowieści, zadaję pytania, staram się zrozumieć jej świat. Zaczynam patrzeć na nią nie jak na postać literacką, ale jak na prawdziwą kobietę, z własnymi marzeniami, lękami i nadziejami.

H2 Powrót do teraźniejszości

Nagle, zaczyna świtać. Poranne słońce przebija się przez mgłę, rozświetlając step. Jagienka wstaje i wyciąga do mnie rękę. Dziękuje mi za rozmowę i życzy mi szczęśliwej podróży. Obiecuje, że nigdy nie zapomni naszego spotkania.

Ściskam jej dłoń i czuję, jak przez moje ciało przechodzi fala ciepła. Zamykam oczy. Kiedy je otwieram, znowu jestem w antykwariacie. W dłoni trzymam starą, pożółkłą księgę.

Świat wokół mnie wydaje się teraz bardziej zwyczajny, ale ja już nie jestem taki sam. Spotkanie z Jagienką zmieniło moje spojrzenie na "Krzyżaków", na historię, na życie. Zrozumiałem, że za każdym bohaterem literackim kryje się człowiek, z własnymi uczuciami i myślami. Zrozumiałem, że historia to nie tylko daty i fakty, ale przede wszystkim ludzkie losy.

H2 Lekcja płynąca ze spotkania

To spotkanie nauczyło mnie pokory i szacunku dla przeszłości. Uświadomiłem sobie, jak wiele zawdzięczamy naszym przodkom, którzy walczyli o naszą wolność i niepodległość. Zrozumiałem, że powinniśmy pamiętać o ich ofierze i dbać o naszą tradycję i kulturę.

Przede wszystkim jednak, spotkanie z Jagienką przypomniało mi o sile kobiet. O ich odwadze, determinacji i mądrości. Zrozumiałem, że kobiety od zawsze odgrywały ważną rolę w historii, choć często pozostawały w cieniu mężczyzn. To one dbały o dom, wychowywały dzieci i inspirowały mężczyzn do działania. To one były ostoją rodziny i społeczeństwa.

Wracam do domu, niosąc ze sobą nie tylko starą księgę, ale przede wszystkim bagaż doświadczeń i przemyśleń. Wiem, że nigdy nie zapomnę tego niezwykłego spotkania. I wiem, że od tej pory będę czytał książki inaczej – z większą empatią i zrozumieniem. Bo każda książka to podróż w czasie i przestrzeni, to spotkanie z ludźmi, którzy żyli przed nami i którzy mają nam coś ważnego do powiedzenia. Wystarczy tylko otworzyć oczy i serce. I czasem, przypadkiem, trafić do odpowiedniego antykwariatu.