Mit O Powstaniu Człowieka Streszczenie
Słuchajcie no! Mity o powstaniu człowieka. Temat niby poważny, filozoficzny... ale czy aby na pewno nie trochę... nudny? Serio, ile razy można słyszeć o Adamie i Ewie, albo o jakichś glinianych ludzikach ulepionych przez bogów?
No dobra, dobra, szanuję tradycję. Ale mam wrażenie, że większość tych mitów to takie trochę wymówki. "Och, bo my nie jesteśmy odpowiedzialni za to, jacy jesteśmy! To bogowie nas stworzyli! To oni dali nam grzeszne skłonności! Biedni my!"
Gliniane Laleczki i Inne Opowiastki
Serio, ile wersji mitu o stworzeniu człowieka istnieje? Masa! W Mezopotamii mieliśmy Enki i Ninmah, którzy mieszali glinę z krwią boga, żeby stworzyć ludzi. Czyli od początku mamy zadatki na niezły bałagan. Już sama ta mieszanka brzmi… problematycznie.
Potem mamy mity greckie. Tam Prometeusz ulepił ludzi z gliny i ukradł ogień bogom, żeby im dać życie. Dobry ziomek ten Prometeusz, ale kara spotkała go okrutna. I za co? Za to, że chciał dobrze! Może to pierwsza lekcja o tym, że dobro nie zawsze popłaca? Unpopular opinion alert!
A w mitologii nordyckiej? Asowie znaleźli dwa kawałki drewna, z których zrobili Askra i Emblę – pierwszych ludzi. Drewniane ludziki. Serio? Czy to ma być jakiś prototyp IKEA-owskich mebli, które trzeba samemu złożyć, tylko tym razem to my jesteśmy tymi meblami?
Mity a Rzeczywistość – Czyli Dlaczego Wolę Własną Teorię
No dobra, dość już o mitach. Bo wiecie co? Mam swoją teorię. I jest ona o wiele bardziej zabawna i... prawdopodobna. Moja teoria brzmi: powstaliśmy przez pomyłkę.
Tak, dobrze słyszycie. Pomyłka! Jakaś wyższa siła, albo bogowie, albo nawet kosmici – nieważne kto – po prostu się pomylili. Chcieli stworzyć coś zupełnie innego. Może inteligentne rośliny? Albo królestwo gadających kamieni? A wyszliśmy my. "Ups! No nic, stało się."
To by tłumaczyło tak wiele! Naszą skłonność do robienia głupot. Naszą miłość do komplikowania sobie życia. Nasze wojny i kłótnie. Naszą nieumiejętność parkowania prosto. No po prostu wszystko! Jesteśmy efektem błędu. I to nas właśnie czyni tak… wyjątkowymi? A może po prostu irytującymi. Zależy od dnia.
Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego tak bardzo lubimy oglądać katastrofy? Może to dlatego, że podświadomie czujemy się częścią tej katastrofy? Że sami jesteśmy chodzącym, mówiącym, oddychającym błędem? Mroczna myśl, wiem. Ale czy nie ma w tym ziarenka prawdy?
A może całe życie to jeden wielki, kosmiczny żart? Żart, którego nikt nie rozumie? Żart, który trwa miliony lat? Kto wie. W każdym razie, ja wybieram teorię o pomyłce. Jest zabawniejsza od tych wszystkich glinianych laleczek i drewnianych ludzików. A przynajmniej daje mi powód, żeby śmiać się z samych siebie. I z innych. No dobra, głównie z siebie. Ale ciii...
Tak więc następnym razem, kiedy usłyszycie kolejny mit o powstaniu człowieka, uśmiechnijcie się i pomyślcie: "A może to wszystko jedna wielka pomyłka?" Może wtedy świat wyda się wam trochę bardziej... znośny? Albo chociaż zabawny.
P.S. Jeśli ktoś z bogów to czyta, przepraszam. Nie chciałem nikogo urazić. Ale naprawdę, trochę więcej precyzji następnym razem! I może mniej gliny? Dziękuję.
