Miraculum Biedronka I Czarny Kot Film

Okej, wszyscy w koło zachwycają się tym nowym filmem. Ten cały Miraculum: Biedronka i Czarny Kot. Film. I ja też go obejrzałam. No i wiecie co? Mam kilka przemyśleń. Takich... hm... delikatnie mówiąc, *niepopularnych*.

Marinette, ogarnij się!

Serio, dziewczyno. Rozumiem, że jesteś niezdarna. Wiem, że wpadanie na wszystko i potykanie się o własne nogi to Twój znak rozpoznawczy. Ale żeby tak dramatycznie kochać się w Adrienie? No litości! Przecież on nawet nie wie, że istniejesz! Chyba, że akurat ratuje świat jako Czarny Kot, wtedy jest wszystko git. Ale w życiu normalnym... zero.

Może to brzmi okrutnie, ale ktoś to musiał powiedzieć. Spróbuj, Marinette, po prostu pogadać z nim jak normalny człowiek. Bez czerwienienia się i jąkania. Wiem, wiem, łatwo mi mówić. Sama miałam crusha na gościa z matmy w liceum. Ale przynajmniej nie chowałam się w szafie, jak tylko mnie zobaczył!

Adrienie, otwórz oczy!

A Adrien? No cóż, uroczy model. Ale trochę... tępy? Przecież widać z kilometra, że Biedronka to super dziewczyna. Odważna, inteligentna, waleczna... I w dodatku, jakby się tak przyjrzeć, to ona go ciągle ratuje! A on? Zachwyca się nią jako Czarny Kot i nie widzi, że idealna dziewczyna jest obok niego w szkole.

Może to kwestia tego jego nadopiekuńczego ojca, Gabriela Agreste. Facet ma takie tempo i powagę, że można usnąć na stojąco. Adrien potrzebuje więcej luzu, więcej przyjaciół i... może trochę więcej dystansu do samego siebie? Wtedy może w końcu zauważy, co się naprawdę dzieje wokół niego.

Animacja... no, jest.

Nie zrozumcie mnie źle. Animacja jest ładna. Kolorowa. Dynamiczna. Ale czy to jest *aż tak* oszałamiające, jak wszyscy mówią? Widziałam lepsze. Owszem, fajnie się ogląda te wszystkie transformacje i supermoce, ale... no właśnie, "ale". Czegoś mi tu brakuje.

Może większej szczegółowości w tle? Może bardziej wyrazistych emocji na twarzach bohaterów? Nie wiem. Po prostu spodziewałam się czegoś więcej. Może za dużo oczekiwałam po tylu zachwytach?

Moim zdaniem, cały ten film to trochę przereklamowane love story w kolorowym opakowaniu.

Okej, wiem. To straszne. Powiedziałam to na głos. Ale tak właśnie czuję. To nie jest zły film. Jest całkiem przyjemny. Ale nie rozumiem tego szału. To po prostu kolejna opowieść o miłości, superbohaterach i ratowaniu świata. Tylko z francuskim akcentem i słodkimi kwami.

Na plus...

Żeby nie było, są rzeczy, które mi się podobały. Plagg jest super. Ten mały, złośliwy kwami Czarnego Kota to prawdziwa gwiazda. No i te wszystkie walki z akumami... to zawsze jest ekscytujące. I muzyka też jest całkiem niezła, wpada w ucho.

Podsumowując? *Miraculum: Biedronka i Czarny Kot. Film* to lekka rozrywka. Idealna na wieczór z popcornem. Ale nie spodziewajcie się rewolucji w animacji. I Marinette, błagam, spróbuj chociaż raz podejść do Adriena bez wpadania na kosz na śmieci!