Kto Rządził Polską Po Stanisławie Auguście Poniatowskim

Po Stanisławie Auguście Poniatowskim, ostatnim królu Polski, sytuacja w kraju była bardzo skomplikowana i dynamiczna. Rzeczpospolita Obojga Narodów przestała istnieć w 1795 roku w wyniku trzeciego rozbioru. Oznaczało to, że Polska zniknęła z mapy Europy na ponad 120 lat. Nie było więc jednego władcy, który by panował nad całą Polską, ponieważ kraj został podzielony między trzy mocarstwa: Rosję, Prusy i Austrię.

Okres Rozbiorów i Brak Suwerennej Władzy

Po abdykacji Stanisława Augusta Poniatowskiego, 25 listopada 1795 roku, władza nad terytoriami dawnej Rzeczpospolitej została przejęta przez państwa zaborcze. Każde z nich sprawowało kontrolę nad przypisanym mu obszarem zgodnie z własnymi prawami i interesami.

Rosja: Największy obszar dawnej Polski znalazł się pod panowaniem Rosji. Katarzyna II, a później jej następcy, sprawowali bezpośrednią władzę nad tymi ziemiami. Rosja dążyła do integracji tych terenów z Imperium Rosyjskim, wprowadzając rosyjskie prawo, administrację i system edukacji. Polacy zamieszkujący te tereny byli poddawani rusyfikacji, czyli procesowi narzucania rosyjskiej kultury i języka.

Prusy: Prusy również przejęły znaczną część terytorium polskiego, w tym Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie. Królowie pruscy, tacy jak Fryderyk Wilhelm II i Fryderyk Wilhelm III, dążyli do germanizacji tych ziem. Wprowadzano język niemiecki do administracji i edukacji, a osadnicy niemieccy byli zachęcani do osiedlania się na tych terenach. Polacy byli traktowani jako obywatele drugiej kategorii.

Austria: Austria zajęła Małopolskę z Krakowem oraz tereny południowo-wschodnie. Cesarze austriaccy, tacy jak Franciszek II, starali się utrzymać porządek w Galicji, ale w porównaniu z Prusami i Rosją, austriacka polityka wobec Polaków była nieco łagodniejsza. Polacy mieli pewną autonomię kulturalną i mogli rozwijać polską edukację i naukę, szczególnie w Krakowie.

W każdym zaborze władzę sprawowali przedstawiciele państw zaborczych: gubernatorzy, urzędnicy i wojsko. Nie było polskiego rządu ani polskiej administracji centralnej.

Formy Oporu i Dążenia do Niepodległości

Mimo braku suwerennej władzy polskiej, Polacy nie pogodzili się z utratą niepodległości. Przez cały okres rozbiorów podejmowali różne formy oporu i dążyli do odzyskania wolności.

Powstania Narodowe: Najbardziej znaną formą oporu były powstania narodowe:

• Powstanie Kościuszkowskie (1794): Jeszcze przed ostatecznym upadkiem Rzeczpospolitej, Tadeusz Kościuszko stanął na czele powstania, które miało na celu obronę kraju przed zaborcami. Powstanie zakończyło się klęską, ale pokazało determinację Polaków w walce o niepodległość.
• Powstanie Listopadowe (1830-1831): Wybuchło w Królestwie Polskim, czyli w zaborze rosyjskim. Mimo początkowych sukcesów, powstanie zostało stłumione, a represje wobec Polaków stały się jeszcze bardziej dotkliwe.
• Powstanie Styczniowe (1863-1864): Było największym i najdłużej trwającym powstaniem w okresie zaborów. Podobnie jak poprzednie, zakończyło się porażką, co spowodowało nasilenie rusyfikacji i germanizacji.

Praca Organiczna: Oprócz powstań, Polacy prowadzili tzw. pracę organiczną. Polegała ona na rozwijaniu gospodarki, kultury i edukacji w celu wzmocnienia narodu polskiego. Działacze pracy organicznej zakładali szkoły, biblioteki, towarzystwa naukowe i gospodarcze. Wierzyli, że silny ekonomicznie i kulturalnie naród będzie w stanie odzyskać niepodległość.

Działalność Emigracyjna: Wielu Polaków, po upadku powstań, emigrowało za granicę. Na emigracji kontynuowali działalność polityczną i kulturalną, dążąc do sprawy polskiej. Powstawały organizacje emigracyjne, które starały się zainteresować sprawą polską europejskie rządy.

Konspiracja: W kraju działały tajne organizacje, które przygotowywały przyszłe powstania i prowadziły działalność sabotażową przeciwko zaborcom.

Podsumowując, po Stanisławie Auguście Poniatowskim nie było jednego władcy całej Polski. Kraj został podzielony między Rosję, Prusy i Austrię, które sprawowały władzę na swoich terytoriach. Polacy jednak nie pogodzili się z utratą niepodległości i przez cały okres rozbiorów podejmowali różne formy oporu, dążąc do odzyskania wolności. Brak centralnej władzy w Polsce oznaczał, że inicjatywa i wysiłek na rzecz odzyskania niepodległości spoczywała na społeczeństwie i emigracji.