Kto Był Prezydentem Polski Podczas Ii Wojny światowej

Podczas II wojny światowej Polska miała kilku prezydentów, ponieważ sytuacja była bardzo skomplikowana i zmieniała się dynamicznie.

Najpierw był Ignacy Mościcki. Był prezydentem już przed wojną, a konkretnie od 1926 roku. Kiedy Niemcy napadły na Polskę w 1939 roku, Mościcki, zgodnie z Konstytucją, powinien wyznaczyć swojego następcę. Wyjechał wtedy do Rumunii, gdzie został internowany. Zanim to się stało, wskazał generała Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego na swojego następcę, ale ten nie został uznany przez Francję i Wielką Brytanię, które naciskały, aby prezydentem został ktoś inny.

Więc, po krótkim zamieszaniu, prezydentem został Władysław Raczkiewicz. Został on wybrany przez Mościckiego już w Rumunii, ale pod naciskiem sojuszników. Raczkiewicz stanął na czele Rządu Polskiego na Uchodźstwie, który działał najpierw we Francji, a później w Londynie. Rząd ten reprezentował Polskę na arenie międzynarodowej i kontynuował walkę z Niemcami.

Raczkiewicz był prezydentem przez całą wojnę, aż do swojej śmierci w 1947 roku. Był bardzo ważną postacią, ponieważ symbolizował ciągłość państwa polskiego i legalność władz, mimo że Polska była okupowana.

Kim był Władysław Raczkiewicz i co robił?

Władysław Raczkiewicz, zanim został prezydentem, był znanym politykiem i działaczem społecznym. Urodził się w Kutaisi (w Gruzji) i miał bogate doświadczenie polityczne jeszcze przed wojną. Był m.in. wojewodą w różnych województwach II Rzeczypospolitej, a także pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych. Był związany z obozem piłsudczykowskim.

Kiedy został prezydentem na uchodźstwie, jego głównym zadaniem było utrzymanie jedności rządu i reprezentowanie Polski na arenie międzynarodowej. Rząd na uchodźstwie zajmował się wieloma ważnymi sprawami. Organizował pomoc dla Polaków, którzy znaleźli się poza krajem, utrzymywał kontakt z ruchem oporu w Polsce, czyli z Armią Krajową, a także zabiegał o poparcie aliantów dla sprawy polskiej.

Raczkiewicz często przemawiał w radiu, podtrzymując morale Polaków i wzywając do walki z okupantem. Był symbolem nadziei na odzyskanie niepodległości. Musiał mierzyć się z wieloma trudnościami, m.in. z napięciami wewnątrz rządu, a także z coraz większymi różnicami zdań z aliantami, szczególnie po odkryciu zbrodni katyńskiej.

Po wojnie, kiedy stało się jasne, że Polska znajdzie się w strefie wpływów Związku Radzieckiego, Raczkiewicz i Rząd na Uchodźstwie nie uznali legalności komunistycznego rządu w Warszawie. Uważali, że rząd ten został narzucony Polsce przez ZSRR i nie reprezentuje woli narodu. Dlatego Rząd na Uchodźstwie kontynuował swoją działalność, choć jego znaczenie stopniowo malało.

Następcy Raczkiewicza i ciągłość władzy

Po śmierci Władysława Raczkiewicza w 1947 roku, zgodnie z Konstytucją kwietniową, prezydentem został August Zaleski. On również kontynuował działalność Rządu na Uchodźstwie. Zaleski był prezydentem bardzo długo, aż do swojej śmierci w 1972 roku. Po jego śmierci, funkcja prezydenta była kontynuowana przez kolejnych polityków na uchodźstwie.

Ważne jest, aby pamiętać, że istnienie Rządu na Uchodźstwie i kolejnych prezydentów Polski na uchodźstwie było bardzo ważne dla zachowania ciągłości państwa polskiego i dla podtrzymywania idei niepodległej Polski. Rząd ten nie uznał legalności władz komunistycznych w Warszawie i dążył do tego, aby Polska odzyskała pełną suwerenność.

Ostatnim prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie był Ryszard Kaczorowski, który przekazał insygnia władzy prezydenckiej Lechowi Wałęsie w 1990 roku, po pierwszych wolnych wyborach prezydenckich w Polsce. Symbolizowało to przekazanie władzy legalnie wybranemu prezydentowi w wolnej Polsce.

Podsumowując, podczas II wojny światowej Polska miała dwóch głównych prezydentów: Ignacego Mościckiego i Władysława Raczkiewicza. Mościcki, który był prezydentem przed wojną, wyznaczył Raczkiewicza na swojego następcę po wybuchu wojny. Raczkiewicz stanął na czele Rządu Polskiego na Uchodźstwie i reprezentował Polskę na arenie międzynarodowej. Po śmierci Raczkiewicza, funkcja prezydenta była kontynuowana przez kolejnych polityków na uchodźstwie, aż do 1990 roku, kiedy to insygnia władzy prezydenckiej zostały przekazane Lechowi Wałęsie. Istnienie Rządu na Uchodźstwie i kolejnych prezydentów było bardzo ważne dla zachowania ciągłości państwa polskiego i dla podtrzymywania idei niepodległej Polski.