Johann Strauss Syn Nad Pięknym Modrym Dunajem

Słyszałeś "Nad pięknym modrym Dunajem"? No pewnie, że słyszałeś! Jest wszędzie. Wesela, filmy, reklamy margaryny – ten walc Johanna Straussa jest tak wszechobecny, że prawie go nie zauważamy. Ale czy kiedykolwiek się zastanowiłeś…? Czy on jest… przereklamowany?

Czy Dunaj naprawdę taki modry?

Serio, czy ktoś widział modry Dunaj? Mówią, że to kwestia perspektywy, pogody, zanieczyszczeń… Whatever! Ja widziałem Dunaj. Był szary. Może nawet lekko brunatny. Nie przypominam sobie odcieni szafiru. Może Strauss widział go we śnie? Albo po spożyciu podejrzanie niebieskiego drinka?

Walcowy zawrót głowy

Nie zrozumcie mnie źle. Johann Strauss był geniuszem. Ale "Nad pięknym modrym Dunajem"… Trochę mnie męczy. To jak słuchanie tej samej piosenki w kółko przez sto lat. I wiem, zaraz ktoś powie: "Ale to klasyka!". No i co z tego? Czy klasyka nie może być nudna? Czy musimy się zachwycać czymś tylko dlatego, że jest stare?

Mówią, że ten walc jest symbolem Wiednia, Austrii, romantyzmu... OK. Ale czy nie ma innych, równie pięknych utworów? Może czas na odkurzenie czegoś mniej oczywistego? Może na przykład jakieś mniej znane mazurki Chopina? Albo w ogóle, posłuchajmy jazzu!

Unpopular opinion: Dunaj to trochę nuda.

Przyznaję się bez bicia: czasem przewijam "Dunaj" na Spotify. Wiem, to herezja! Powinienem z wypiekami na twarzy słuchać każdego dźwięku, podziwiać wirtuozerię i czuć dreszcze wzruszenia. Ale ja… Ja czuję, że wolę posłuchać czegoś, co mnie zaskoczy. Czegoś, co nie brzmi jak tapeta na weselu.

A może to po prostu ja jestem dziwny? Może wszyscy inni naprawdę kochają "Nad pięknym modrym Dunajem" szczerą, nieskalaną miłością. Może w każdej kropli Dunaju odbija się dla nich czyste piękno i nadzieja. Ja tam widzę tylko szarą wodę i walca, który grał zbyt często.

"Muzyka wyraża to, czego nie da się ująć słowami, ale nie można przy tym przesadzać z jej częstotliwością odtwarzania!" – powiedziałem właśnie ja.

Co z innymi walcami?

Czy naprawdę tylko jeden walc zasługuje na miano "tego jedynego"? Czy zapomnieliśmy o innych kompozycjach? Może czas na renesans mniej znanych walców Straussa? Albo walców innych kompozytorów? Istnieje cała masa muzyki czekająca na odkrycie, a my uparcie trzymamy się tego jednego, oklepanego do bólu utworu.

Może zamiast "Nad pięknym modrym Dunajem" posłuchajmy czegoś, co nas naprawdę poruszy? Czegoś, co sprawi, że zapomnimy o szarej rzeczywistości i zanurzymy się w magiczny świat dźwięków? Tylko… bez przesady. Bo i to może się znudzić.