Jaki Okres Historii Biblijnej Obejmuje Stary Testament

Stary Testament to bardzo długa i ważna część Biblii. Obejmuje on ogromny kawałek historii, można powiedzieć, że od samego początku świata, aż do czasów przed narodzinami Jezusa Chrystusa. Spróbujmy to sobie poukładać, żeby lepiej zrozumieć, o jakim okresie dokładnie mówimy.

Stary Testament opowiada historię relacji Boga z narodem izraelskim. To historia ich powstawania, wzlotów, upadków, grzechów i Bożego przebaczenia. To opowieść o tym, jak Bóg wybrał ten naród, aby za jego pośrednictwem objawić się światu i przygotować drogę dla przyjścia Mesjasza. Zatem, cały Stary Testament prowadzi nas w pewnym sensie do Nowego Testamentu, który opowiada o życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa.

Od stworzenia do patriarchów

Na samym początku Starego Testamentu mamy Księgę Rodzaju. Tutaj czytamy o stworzeniu świata, Adama i Ewy, upadku człowieka i potopie. To taka prastara historia, która tłumaczy nam skąd się wzięliśmy i dlaczego świat wygląda tak, jak wygląda. Ważne jest, żeby pamiętać, że jest to opowieść, która ma przekazać nam prawdę o Bogu i człowieku, a niekoniecznie jest dosłownym relacjonowaniem faktów naukowych.

Po historii stworzenia pojawiają się patriarchowie: Abraham, Izaak i Jakub. To postacie kluczowe dla Izraela, bo to od nich wywodzi się naród wybrany. Bóg zawiera z Abrahamem przymierze, obiecując mu liczne potomstwo i ziemię. To przymierze jest fundamentem relacji Boga z Izraelem. Historię patriarchów możemy mniej więcej umiejscowić w epoce brązu, czyli około 2000-1500 lat przed naszą erą. Oczywiście, datowanie tych wydarzeń jest trudne i stanowi przedmiot dyskusji wśród biblistów i archeologów.

W Egipcie, wyjście i wędrówka po pustyni

Kolejny ważny etap to pobyt Izraelitów w Egipcie. Z potomków Abrahama, Izaaka i Jakuba wyrasta wielki naród, który jednak zostaje zniewolony przez Egipcjan. Bóg słyszy wołanie swojego ludu i posyła Mojżesza, aby ich wyprowadził z niewoli. To wydarzenie, znane jako Wyjście, jest centralnym punktem historii Izraela.

Po Wyjściu następuje wędrówka po pustyni, która trwała 40 lat. To czas próby, ale też czas zawarcia przymierza na górze Synaj. Bóg daje Mojżeszowi Dziesięć Przykazań i Prawo, które reguluje życie narodu izraelskiego. Wędrówka po pustyni to czas kształtowania się tożsamości Izraela jako narodu związanego z Bogiem przymierzem. Te wydarzenia datuje się mniej więcej na XIII wiek przed naszą erą.

Po wędrówce po pustyni Izraelici wchodzą do Ziemi Obiecanej, czyli Kanaanu. Rozpoczyna się okres podboju ziemi i osiedlania się poszczególnych plemion Izraela.

Po śmierci Jozuego, który prowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej, następuje okres sędziów. To czas, kiedy w Izraelu nie ma króla, a władzę sprawują sędziowie, którzy byli przywódcami wojskowymi i duchowymi. Sędziowie stawali na czele Izraelitów w czasie wojen z sąsiednimi ludami i rozstrzygali spory. To był okres niepokojów i konfliktów, ale też czas, w którym Bóg okazywał swoją moc i ratował swój lud. Ten okres trwał mniej więcej od XIII do XI wieku przed naszą erą.

Następnie Izraelici zapragnęli mieć króla, tak jak inne narody. Bóg ustanowił Saula pierwszym królem Izraela, ale Saul okazał się niesprawiedliwy i nieposłuszny Bogu. Po Saulu królem został Dawid, który był wielkim wojownikiem i poetą. Dawid zdobył Jerozolimę i uczynił ją stolicą Izraela. Po Dawidzie królem został Salomon, który był znany ze swojej mądrości. Salomon zbudował w Jerozolimie wspaniałą świątynię, która stała się centrum kultu Boga. Panowanie Dawida i Salomona to złoty wiek Izraela. Te wydarzenia można datować na XI i X wiek przed naszą erą.

Po śmierci Salomona królestwo Izraela podzieliło się na dwa królestwa: Królestwo Izraela (północne) i Królestwo Judy (południowe). Oba królestwa często prowadziły ze sobą wojny i ulegały wpływom sąsiednich potęg. Królestwo Izraela zostało podbite przez Asyryjczyków w VIII wieku przed naszą erą, a Królestwo Judy przez Babilończyków w VI wieku przed naszą erą. Jerozolima została zburzona, a wielu Żydów zostało uprowadzonych do niewoli babilońskiej.

Niewola babilońska była bardzo ważnym wydarzeniem w historii Izraela. W czasie niewoli Żydzi zachowali swoją tożsamość narodową i religijną. Po upadku Babilonu Żydzi wrócili do Jerozolimy i odbudowali świątynię. Ten okres datuje się na VI wiek przed naszą erą.

Po powrocie z niewoli babilońskiej Izrael znajdował się pod panowaniem różnych imperiów: perskiego, greckiego i rzymskiego. W okresie greckim, za panowania Antiocha IV Epifanesa, doszło do prześladowań religijnych, które doprowadziły do powstania Machabeuszy. Powstanie Machabeuszy zakończyło się sukcesem i doprowadziło do odzyskania niepodległości przez Izrael na krótki czas. W końcu Izrael dostał się pod panowanie Rzymu, pod którym znajdował się w czasach Jezusa Chrystusa.

Stary Testament kończy się więc na krótko przed narodzinami Jezusa. Ostatnie księgi prorockie zapowiadają przyjście Mesjasza, który przyniesie zbawienie Izraelowi i całemu światu. Można powiedzieć, że Stary Testament to taka długa historia przygotowująca grunt pod Nowy Testament. To historia o Bogu, który nieustannie działa w historii, aby zbawić swój lud.

Podsumowując, Stary Testament obejmuje okres od stworzenia świata (opisanego w Księdze Rodzaju) aż do mniej więcej IV-II wieku przed naszą erą, czyli do czasów tuż przed narodzeniem Jezusa Chrystusa. To bardzo szeroki okres, obejmujący epokę brązu, epokę żelaza i okres hellenistyczny. Ważne jest, aby pamiętać, że datowanie poszczególnych wydarzeń jest trudne i stanowi przedmiot dyskusji wśród biblistów i archeologów.

Mam nadzieję, że to wyjaśnienie jest zrozumiałe. Pamiętaj, że Stary Testament to bardzo bogate źródło wiedzy o Bogu i człowieku. Warto go czytać i rozważać, aby lepiej zrozumieć historię zbawienia.