Harry Potter I Insygnia śmierci 2 Soundtrack

Okej, słuchajcie. Muszę coś z siebie wyrzucić. Coś, co gnieździ się w mojej duszy od lat. Coś, co wiem, że podzieli grono fanów Harry'ego Pottera. Gotowi? No to jedziemy.

Insygnia Śmierci Część 1: Film całkiem spoko. Soundtrack? Hmmm...

Powiedzmy to sobie szczerze. Książki J.K. Rowling to arcydzieła. Filmy… no, nie wszystkie. Ale Insygnia Śmierci Część 1? W sumie, całkiem strawna adaptacja. Akcja trochę się wlecze, ale krajobrazy piękne, a Hermiona jak zwykle dźwiga na barkach cały film.

Ale soundtrack? Och, soundtrack… To tutaj zaczyna się moja mała herezja. Czy tylko ja uważam, że… że jest trochę… nudny? Przepraszam, Alexandre Desplat! Wiem, że jesteś geniuszem! Ale... *westchnienie*

Gdzie jest ten dreszczyk emocji, ta magia?

Gdzie są te rozpoznawalne motywy, które od razu przenoszą nas do Hogwartu? Gdzie ta nuta, która sprawia, że chcemy złapać za różdżkę i rzucić zaklęcie? Zamiast tego mamy… no, mamy tam smyczki. I fortepian. I… nie wiem co jeszcze. Dramatycznie brzmiące smyczki?

Nie zrozumcie mnie źle. To nie jest zły soundtrack. Technicznie. Jest poprawny. Jest… *bezpieczny*. Brakuje mu iskry. Brakuje mu tego "czegoś", co sprawiało, że słuchając ścieżki dźwiękowej z Kamienia Filozoficznego miałam ciarki na plecach.

Pamiętacie motyw Hedwigi? Ikoniczny! Uniwersalny! Słyszy się go raz i od razu wiadomo, że to Harry Potter. W Insygniach Śmierci Część 1… hm, czy jest tam w ogóle jakiś motyw, który zapada w pamięć? Szczerze, musiałabym przesłuchać soundtrack od początku do końca, żeby sobie coś przypomnieć. I wiecie co? Nie mam na to ochoty. Przykro mi.

Może to dlatego, że film jest bardziej… mroczny i dojrzały? Może Desplat chciał to oddać w muzyce? Okej, rozumiem. Ale czy mrok i dojrzałość muszą oznaczać nudę? No nie sądzę!

Dla porównania, ścieżka dźwiękowa z Więźnia Azkabanu, autorstwa Johna Williamsa, jest absolutnym majstersztykiem. Mroczna, ale wciąż magiczna. Tajemnicza, ale też pełna nadziei. Słuchając jej, czujemy emocje bohaterów, czujemy zagrożenie, czujemy magię.

A co czujemy słuchając Insygniów Śmierci Część 1? Trochę senności? Lekkie znużenie? Może to tylko ja.

Może po prostu oczekiwałam zbyt wiele. Może to moje wewnętrzne dziecko Harry'ego Pottera jest rozczarowane.

Wiem, wiem. Zaraz mnie zlinczujecie. Ale musiałam to powiedzieć. Musiałam to wykrzyczeć w eter! Soundtrack do Insygniów Śmierci Część 1… no, dla mnie to takie 6/10. Przykro mi. Możecie mnie nienawidzić.

Ale zanim to zrobicie, przesłuchajcie go jeszcze raz. Może usłyszycie coś, czego ja nie słyszę. A jeśli nie… no to witajcie w klubie rozczarowanych fanów Harry'ego Pottera. Mamy tu ciasteczka i dużo chusteczek do ocierania łez.