Europa Po Kongresie Wiedeńskim Sprawdzian Klasa 7 Odpowiedzi Pdf

Europa po Kongresie Wiedeńskim to fascynujący, ale i burzliwy okres w historii. Epoka ta, przypadająca na pierwszą połowę XIX wieku, bezpośrednio następowała po epoce napoleońskiej, która dogłębnie przetransformowała kontynent europejski. Kongres Wiedeński, obradujący w latach 1814-1815, miał za zadanie przywrócić porządek po upadku Napoleona Bonaparte i ustalić nowe zasady funkcjonowania Europy. Jego postanowienia miały ogromny wpływ na kształt polityczny, społeczny i gospodarczy kontynentu na wiele dziesięcioleci.

Jednym z kluczowych celów Kongresu Wiedeńskiego było przywrócenie władzy dynastiom, które utraciły ją w wyniku wojen napoleońskich. Zasadę tę określano mianem legitymizmu. Na trony powrócili Burbonowie we Francji, Hiszpanii i Królestwie Obojga Sycylii. Przywrócono także władzę dynastii sabaudzkiej w Piemoncie. Legitymizm miał gwarantować stabilność polityczną Europy poprzez powrót do "naturalnego" porządku, w którym władza monarsza pochodzi z Bożego nadania.

Kolejną ważną zasadą, którą kierowali się uczestnicy Kongresu Wiedeńskiego, była zasada równowagi sił. Miała ona zapobiec dominacji jednego państwa nad resztą kontynentu, tak jak to miało miejsce za czasów Napoleona. W praktyce oznaczało to, że żadne państwo nie mogło uzyskać zbyt dużej przewagi terytorialnej lub politycznej nad innymi. Stworzono więc system sojuszy i układów, które miały to równoważenie sił zagwarantować.

W wyniku postanowień Kongresu Wiedeńskiego doszło do wielu zmian terytorialnych w Europie. Francja została zredukowana do granic sprzed rewolucji francuskiej. Utworzono Królestwo Niderlandów, obejmujące Belgię i Holandię, mające stanowić bufor przeciwko ewentualnej agresji francuskiej. Prusy uzyskały Nadrenię i Westfalię, co wzmocniło ich pozycję w Niemczech. Austria odzyskała wpływy w północnych Włoszech i na Bałkanach. Rosja umocniła się w Polsce, tworząc Królestwo Polskie (tzw. Kongresówkę), pozostające w unii personalnej z Rosją. Wielka Brytania natomiast umocniła swoje panowanie na morzach, zyskując nowe kolonie i punkty strategiczne.

Mimo starań uczestników Kongresu Wiedeńskiego, aby przywrócić stary porządek, nie udało im się powstrzymać procesów społecznych i ideowych, które zachodziły w Europie. Idee rewolucji francuskiej, takie jak wolność, równość i braterstwo, nadal oddziaływały na społeczeństwa europejskie. Coraz silniejsze stawały się ruchy narodowe, dążące do zjednoczenia i niepodległości poszczególnych narodów.

Reakcja na Kongres Wiedeński: Rewolucje i Ruchy Narodowe

Postanowienia Kongresu Wiedeńskiego spotkały się z różnymi reakcjami w Europie. W wielu krajach, szczególnie tam, gdzie przywrócono rządy absolutne, rosło niezadowolenie społeczne. Ludzie domagali się reform politycznych, konstytucji i większego udziału w życiu publicznym.

W latach 20. XIX wieku Europę ogarnęły fale rewolucji i powstań. W 1820 roku wybuchła rewolucja w Hiszpanii, która zmusiła króla Ferdynanda VII do przywrócenia konstytucji z 1812 roku. W tym samym roku doszło do powstania w Królestwie Obojga Sycylii, a także do przewrotu w Portugalii. Rewolucje te zostały jednak stłumione przez interwencję Świętego Przymierza, sojuszu Austrii, Prus i Rosji, który miał na celu zwalczanie ruchów rewolucyjnych i utrzymanie porządku ustalonego w Wiedniu.

Również w Grecji wybuchło powstanie przeciwko panowaniu tureckiemu w 1821 roku. Grecy, walczący o swoją niepodległość, zyskali poparcie społeczne w całej Europie. W końcu, w 1829 roku, Grecja uzyskała niepodległość, stając się pierwszym państwem narodowym w Europie Południowo-Wschodniej.

Kolejna fala rewolucji przetoczyła się przez Europę w 1830 roku. We Francji doszło do rewolucji lipcowej, w wyniku której obalono króla Karola X i na tron wstąpił Ludwik Filip, zwany "królem-obywatelem". Rewolucja lipcowa dała impuls do wybuchu powstania listopadowego w Królestwie Polskim, skierowanego przeciwko panowaniu rosyjskiemu. Powstanie to, mimo początkowych sukcesów, zakończyło się klęską i represjami ze strony Rosji. Belgia, zainspirowana rewolucją lipcową, również wywalczyła swoją niepodległość, oddzielając się od Królestwa Niderlandów.

Ruchy narodowe, dążące do zjednoczenia i niepodległości, stawały się coraz silniejsze w Niemczech i we Włoszech. W Niemczech działały liczne organizacje studenckie, które propagowały ideę zjednoczenia kraju. We Włoszech działały tajne organizacje, takie jak karbonariusze, które dążyły do obalenia panowania austriackiego i zjednoczenia Włoch.

Lata 40. XIX wieku przyniosły ze sobą pogorszenie sytuacji gospodarczej w Europie, co przyczyniło się do wzrostu niezadowolenia społecznego. W 1846 roku w Galicji wybuchło powstanie chłopskie, skierowane przeciwko szlachcie polskiej. Powstanie to zostało wykorzystane przez władze austriackie do osłabienia ruchu narodowego w Polsce.

W 1848 roku Europę ogarnęła Wiosna Ludów, seria rewolucji i powstań, które objęły niemal cały kontynent. Rewolucje wybuchły we Francji, Austrii, Niemczech, Włoszech i wielu innych krajach. Domagano się reform politycznych, konstytucji, wolności słowa i zgromadzeń, a także poprawy warunków życia robotników i chłopów.

Mimo początkowych sukcesów, Wiosna Ludów zakończyła się klęską większości rewolucji. Władze, często przy pomocy wojska, stłumiły powstania i przywróciły stary porządek. Jednak Wiosna Ludów pokazała, że zmiany społeczne i polityczne są nieuniknione i że nie można ich powstrzymać na dłuższą metę.

Po Wiośnie Ludów Europa weszła w okres stabilizacji i rozwoju gospodarczego. Wiele państw wprowadziło reformy polityczne i społeczne, aby zapobiec powtórce rewolucji. Rosły w siłę ruchy narodowe, dążące do zjednoczenia i niepodległości. W drugiej połowie XIX wieku doszło do zjednoczenia Włoch i Niemiec, co zmieniło mapę polityczną Europy i zapoczątkowało nową epokę w historii kontynentu.

Podsumowując, Europa po Kongresie Wiedeńskim była areną konfliktów między starym porządkiem a nowymi ideami. Mimo starań o przywrócenie stabilności, kontynent nie uniknął rewolucji i powstań. Ruchy narodowe, które zrodziły się w tym okresie, odegrały kluczową rolę w kształtowaniu współczesnej Europy. Postanowienia Kongresu Wiedeńskiego, choć miały na celu zachowanie status quo, w rzeczywistości przyczyniły się do procesów, które ostatecznie doprowadziły do jego upadku. Epoka ta stanowi fascynujący przykład tego, jak historia potrafi zaskakiwać i jak trudno jest przewidzieć jej bieg.