Ciemno Wszędzie Głucho Wszędzie Co To Będzie Co To Będzie

Ciemność. Otacza nas. Gęsta, niemal fizyczna. Nie widzimy dłoni wyciągniętej przed siebie. Każdy krok wydaje się niebezpiecznym tańcem na krawędzi przepaści. Cisza. Gęsta i głucha, jakby świat wstrzymał oddech. Słyszymy tylko własny, przyspieszony oddech i dudnienie serca, które zdradza lęk. Co będzie? Pytanie to kołacze się w głowie, rośnie z każdą chwilą spędzoną w tej ponurej scenerii.

To fragment z „Dziadów” Adama Mickiewicza, konkretnie z części II. Ale czy tylko z „Dziadów”? Czy to tylko literacka wizja? A może opis stanu ducha, który zna każdy z nas? Stanu niepewności, lęku przed nieznanym, przed tym, co ma nadejść?

Zastanówmy się. Dlaczego akurat te słowa? Co sprawia, że tak silnie rezonują, nawet po tylu latach? Przecież ciemność i cisza to stany, które sami często pragniemy. Uciekamy przed zgiełkiem dnia, przed nadmiarem bodźców, szukając wytchnienia w zacisznym kącie. Ale ta ciemność z „Dziadów” jest inna. To nie jest kojąca ciemność nocy, dająca ukojenie zmęczonym oczom. To ciemność, która przytłacza, więzi, budzi strach. Podobnie cisza. Cenimy chwile spokoju, wytchnienia od hałasu. Ale ta cisza jest głucha, martwa. Nie jest to cisza kontemplacji, skupienia. To cisza, która zapowiada coś złego.

I wreszcie pytanie: "Co będzie? Co będzie?". Proste, a jednocześnie tak fundamentalne. Pytanie, które zadajemy sobie nieustannie, świadomie lub podświadomie. Pytanie o przyszłość, o to, co nas czeka. O bezpieczeństwo, o sens.

To pytanie nabiera szczególnej mocy w kontekście „Dziadów”. Guślarz, zgromadzeni ludzie, duchy… Atmosfera tajemnicy, oczekiwania na to, co się wydarzy. Pytanie "Co będzie?" staje się wołaniem o wskazówkę, o przepowiednię, o nadzieję.

Uniwersalność Lęku

Ale nie trzeba być w kontekście obrzędu Dziadów, by to pytanie nas prześladowało. Zadajemy je sobie w obliczu każdej zmiany, każdego wyzwania. Zmiana pracy? "Co będzie?". Nowy związek? "Co będzie?". Choroba bliskiej osoby? "Co będzie?". Kryzys ekonomiczny? "Co będzie?".

Pytanie to jest wpisane w naszą ludzką naturę. Jesteśmy istotami myślącymi, analizującymi, przewidującymi. Chcemy kontrolować rzeczywistość, a niepewność jest dla nas trudna do zniesienia. Stąd bierze się lęk, niepokój, obawa. "Ciemno wszędzie, głucho wszędzie" – to metafora tego stanu. Czujemy się zagubieni, otoczeni niewiadomą, nie mamy punktu odniesienia.

Paradoksalnie, właśnie to pytanie – "Co będzie?" – może być motorem naszego działania. Prowadzi nas do poszukiwania odpowiedzi, do zdobywania wiedzy, do podejmowania działań, które mają zmniejszyć naszą niepewność. Uczymy się, rozwijamy, planujemy, właśnie dlatego, że chcemy wiedzieć, co nas czeka.

Oczywiście, nie zawsze jesteśmy w stanie przewidzieć przyszłość. Czasami musimy pogodzić się z tym, że nie mamy pełnej kontroli, że nie wszystko zależy od nas. Ale sama świadomość tego pytania, sama chęć znalezienia odpowiedzi, jest już krokiem w dobrym kierunku.

Można to potraktować jako pewnego rodzaju zachętę do działania. Zamiast pogrążać się w ciemności i ciszy, warto próbować ją rozświetlić. Szukać informacji, rozmawiać z ludźmi, zdobywać wiedzę, uczyć się nowych umiejętności. Im więcej wiemy, im lepiej rozumiemy świat, tym mniej lęku budzi w nas przyszłość.

Ponadto, bardzo ważne jest również pielęgnowanie relacji z innymi ludźmi. Wsparcie bliskich, rozmowa z przyjacielem, pomoc psychologa – to wszystko może nam pomóc przetrwać trudne chwile i odnaleźć się w niepewnej rzeczywistości. Poczucie wspólnoty, świadomość, że nie jesteśmy sami, daje nam siłę i nadzieję.

Pamiętajmy, że ciemność nie trwa wiecznie. Po nocy zawsze przychodzi dzień. I nawet w najgłębszej ciszy można usłyszeć szept nadziei. "Co będzie? Co będzie?" – to pytanie, które nieustannie sobie zadajemy. Ale to, jaka będzie na nie odpowiedź, zależy również od nas samych.

Refleksje nad Przyszłością

Wracając do „Dziadów”, warto zwrócić uwagę na to, że samo pytanie "Co będzie?" nie jest jedynym kluczem do zrozumienia fragmentu. Ważny jest również kontekst, w którym ono pada. To obrzęd, rytuał, próba nawiązania kontaktu z duchami. To poszukiwanie odpowiedzi w świecie pozazmysłowym, w sferze tajemniczej i niedostępnej.

Można to interpretować jako metaforę naszego pragnienia poznania prawdy, znalezienia sensu, zrozumienia natury wszechświata. Często szukamy odpowiedzi na pytania egzystencjalne w filozofii, religii, sztuce. Sięgamy po wiedzę, szukamy inspiracji, próbujemy zrozumieć świat, który nas otacza.

I choć nie zawsze udaje nam się znaleźć jednoznaczną odpowiedź, sama podróż, samo poszukiwanie, jest cenne. Uczymy się, rozwijamy, stajemy się mądrzejsi, bardziej świadomi. A im więcej wiemy, tym mniej lęku budzi w nas przyszłość.

"Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie?" - niech to pytanie nie paraliżuje nas lękiem, ale stanie się motorem do działania. Niech skłoni nas do poszukiwania, do rozwoju, do budowania lepszego świata. Niech przypomina nam, że przyszłość zależy również od nas.

Pamiętajmy, że każdy z nas ma wpływ na to, co się wydarzy. Każdy nasz wybór, każde nasze działanie, ma znaczenie. Możemy biernie czekać na to, co przyniesie los, albo możemy aktywnie kształtować naszą przyszłość.

I choć nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli, ważne jest, aby nie tracić nadziei. Aby wierzyć w siebie, w swoje możliwości. Aby pamiętać, że nawet w najciemniejszej nocy zawsze można dostrzec światełko nadziei.

Na zakończenie, warto zadać sobie pytanie: czego tak naprawdę się boimy? Czy boimy się samej ciemności i ciszy, czy też tego, co one mogą zwiastować? Czy boimy się samej przyszłości, czy też naszych własnych obaw i lęków?

Odpowiedź na to pytanie może być kluczem do pokonania naszego strachu i odnalezienia spokoju. Bo tak naprawdę to nie ciemność i cisza są naszym wrogiem, ale nasz własny lęk przed nieznanym. A lęk, jak wszystko inne, można pokonać. Wystarczy odwaga, determinacja i wiara w siebie.