Cda Harry Potter I Insygnia śmierci 1

Dobra, dobra. Wiemy, że wszyscy kochają Harry'ego Pottera. Ja też! Serio. Ale... czy tylko ja uważam, że pierwsza część Insygniów Śmierci... no, powiedzmy to sobie szczerze... troszeczkę się wlecze?

Leśny Obóz, czyli Przygoda w Stylu "Jak Przetrwać w Lesie z Depresją"

Pamiętacie, jak z entuzjazmem czekaliśmy na kulminację całej sagi? Na ostateczne starcie z Voldemortem? A co dostaliśmy na początek? Harry, Ron i Hermiona rozbijają namiot w lesie. I rozbijają. I rozbijają. Wygląda to jak reality show dla nastolatków bez internetu i z bardzo ważnym pierścieniem do zniszczenia. Naprawdę, oglądanie jak jedzą fasolkę z puszki było mniej ekscytujące niż sprawdzanie poczty.

Czy To Już Koniec? Nie, To Tylko Grzyby!

No dobra, żeby nie było, że tylko narzekam. Scena w Ministerstwie Magii była super. I ta sekwencja animowana o Insygniach Śmierci! Majstersztyk! Ale pomiędzy tymi perełkami... no właśnie, ten las. I ta magia w lesie. I te kłótnie w lesie. Zaczęło mi brakować Quidditcha, a to już coś mówi!

Serio, czy tylko ja miałam wrażenie, że reżyser chciał nam pokazać, ile czasu można spędzić w lesie bez dostępu do Wi-Fi? Bo ja rozumiem, napięcie rośnie, trzeba budować klimat, ale... Czy musimy naprawdę oglądać każdą ich rozmowę o tym, czy Harry dobrze prowadzi? Dajcie spokój! Przecież jest wybrańcem! Pozwólcie mu się pomylić raz na jakiś czas!

Ron Weasley: Bohater, Który Potrzebował Przerwy... I Dentysty

Kocham Rona. Naprawdę. Ale w pierwszej części Insygniów Śmierci był takim marudą, że miałam ochotę wziąć mu tę różdżkę i go nią potraktować. Wiem, że to brzmi okropnie! Ale jego humory i frustracje były tak namacalne, że zaczęłam współczuć Hermionie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

A ta scena, jak niszczy horkruksa? Emocjonalna? Owszem. Ale czy ktoś jeszcze miał wrażenie, że to wszystko trwało wieki? I serio, czy musieliśmy słyszeć Voldemorta szepczącego do niego przez ten medalion? Zaczynałam się zastanawiać, czy ten horkruks nie ma przypadkiem jakiejś funkcji karaoke.

"To był taki rollercoaster emocji... tylko trochę dłuższy niż przejażdżka prawdziwym rollercoasterem. I z mniejszą ilością zabawy."

Wiem, że to kontrowersyjna opinia. Wielu uważa, że ta część była niezbędna do budowania napięcia przed finałem. I zgadzam się! Tylko... czy nie dało się tego zrobić trochę szybciej? Może mniej gotowania fasolki i więcej akcji z śmierciożercami?

No dobra, już przestaję marudzić. I żeby nie było, czekam z niecierpliwością na wszystkie komentarze, w których będziecie mnie przekonywać, że się mylę. Ale szczerze? Ktoś jeszcze czuł lekkie znużenie podczas tego leśnego maratonu? Bo ja tak. Bardzo.

I przepraszam, J.K. Rowling. Nadal Cię kocham. Ale ten las... no, wiesz. Po prostu nie każ mi tam wracać zbyt często.