Bóg Od Wieków Przygotowywał Ludzkość Na Przyjście Mesjasza

Od zarania dziejów, poprzez splątane nici historii ludzkości, rozbrzmiewa echo obietnicy. To echo zapowiadające nadejście Mesjasza, odkupiciela, który przyniesie nadzieję i zbawienie. Bóg, w swej nieskończonej mądrości, nie pozostawił ludzkości w ciemności. Krok po kroku, pokolenie po pokoleniu, przygotowywał grunt, by przyjście Mesjasza stało się zrozumiałe, akceptowalne, a przede wszystkim, upragnione.

Pierwsze ślady tego przygotowania odnajdujemy już w Księdze Rodzaju. Upadek Adama i Ewy, choć tragiczny w skutkach, zapoczątkował proces odkupienia. Obietnica dana w Raju, o potomstwie niewiasty, które zmiażdży głowę węża (Rdz 3,15), jest pierwszą, mglistą jeszcze, zapowiedzią Mesjasza. To iskra nadziei, która przetrwała mimo grzechu i cierpienia. Bóg nie porzucił człowieka, lecz obiecał odkupienie, ukazując, że Jego miłość jest nieustanna i zwycięży nawet największe zło.

Później, w historii Abrahama, widzimy kolejne etapy Bożego przygotowania. Powołanie Abrahama i obietnica uczynienia z niego wielkiego narodu, błogosławiącego wszystkie ludy ziemi (Rdz 12,1-3), ustanawia fundament dla narodu wybranego, z którego narodzi się Mesjasz. Wiara Abrahama, jego posłuszeństwo Bogu, stają się wzorem dla przyszłych pokoleń, a obietnica potomstwa tak licznego jak gwiazdy na niebie i ziarnka piasku na brzegu morza, wskazuje na uniwersalne zbawienie, które przyniesie potomek Abrahama – Mesjasz. Ofiara Izaaka, choć ostatecznie niezrealizowana, stanowi zapowiedź ofiary doskonałej, którą złoży sam Bóg, oddając swojego Syna dla zbawienia świata.

Przymierze zawarte z Mojżeszem na górze Synaj to kolejny, fundamentalny etap w przygotowaniu na przyjście Mesjasza. Prawo, które Bóg dał Mojżeszowi, porządkowało życie Izraelitów, uczyło ich rozróżniania dobra od zła i wskazywało na potrzebę odkupienia. Dziesięć Przykazań, choć wymagające, miało prowadzić do sprawiedliwości i pokoju. System ofiarny, wprowadzony przez Prawo Mojżeszowe, choć niedoskonały, ukazywał potrzebę zadośćuczynienia za grzechy i symbolizował przyszłą ofiarę Mesjasza, która raz na zawsze oczyści ludzkość z grzechu. Prawo Mojżeszowe pełniło funkcję „pedagoga”, prowadzącego lud do Chrystusa (Ga 3,24).

Prorocy, którzy pojawiali się w historii Izraela, odgrywali kluczową rolę w przygotowaniu ludzkości na przyjście Mesjasza. Ich słowa, pełne napomnień, pocieszeń i przede wszystkim proroctw, przybliżały obraz Mesjasza, Jego charakter, pochodzenie i misję.

Izajasz, nazywany „ewangelistą Starego Testamentu”, w niezwykle szczegółowy sposób opisywał cierpiącego Sługę Jahwe, który weźmie na siebie grzechy świata (Iz 53). Jego proroctwa o narodzeniu Mesjasza z dziewicy (Iz 7,14) i o Jego królestwie pokoju (Iz 9,6-7) stanowią jedne z najbardziej znanych i oczekiwanych w całym Starym Testamencie. Micheasz prorokował o miejscu narodzin Mesjasza – Betlejem (Mi 5,2), Jeremiasz mówił o Nowym Przymierzu, które Bóg zawrze z ludźmi (Jr 31,31-34), a Daniel precyzyjnie określił czas przyjścia Mesjasza (Dn 9,24-27).

Rola Królestwa Izraela w Przygotowaniu na Mesjasza

Ustanowienie królestwa Izraela, najpierw pod rządami Saula, a następnie Dawida i Salomona, odegrało istotną rolę w przygotowaniu na przyjście Mesjasza. Królestwo Dawida, ze stolicą w Jerozolimie, stało się symbolem królestwa Bożego. Obietnica dana Dawidowi, że z jego rodu pochodzić będzie król, którego królestwo będzie trwać na wieki (2 Sm 7,12-16), skierowała nadzieje Izraelitów na potomka Dawida, który przyniesie pokój i sprawiedliwość. Królestwo Salomona, ze swoim bogactwem i mądrością, ukazywało przedsmak przyszłego królestwa Mesjasza, które będzie królestwem pokoju, sprawiedliwości i obfitości. Jednak upadek królestwa Izraela, jego podział, niewola babilońska i późniejsza okupacja przez różne imperia, pokazywały, że ziemskie królestwo nie jest w stanie spełnić wszystkich oczekiwań ludu Bożego i że potrzeba Króla, który przyniesie prawdziwe i wieczne wyzwolenie.

W okresie pomiędzy Starym a Nowym Testamentem, w czasie tak zwanej ciszy prorockiej, Bóg nadal przygotowywał ludzkość na przyjście Mesjasza. Powstanie synagog, rozwój piśmiennictwa i tłumaczenia Pisma Świętego na język grecki (Septuaginta), ułatwiły rozpowszechnianie się wiedzy o Bogu i Jego obietnicach w świecie hellenistycznym. Powstanie różnych grup religijnych w judaizmie, takich jak faryzeusze, saduceusze i esseńczycy, odzwierciedlało różnorodność oczekiwań na przyjście Mesjasza i dyskusje na temat Jego roli i tożsamości.

Wypełnienie się Proroctw w Osobie Jezusa Chrystusa

Ostatecznie, wszystkie te przygotowania znalazły swoje wypełnienie w osobie Jezusa Chrystusa. Jego narodziny w Betlejem, Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie, potwierdziły, że to On jest obiecanym Mesjaszem, Synem Bożym, który przyszedł, aby zbawić świat od grzechu i śmierci. Jezus Chrystus wypełnił proroctwa Starego Testamentu, objawił miłość Boga w sposób doskonały i zaoferował ludziom zbawienie i życie wieczne.

Przygotowanie ludzkości na przyjście Mesjasza to długi i skomplikowany proces, który obejmuje wiele pokoleń i różnych wydarzeń. Bóg, w swej nieskończonej mądrości, prowadził swój lud krok po kroku, objawiając stopniowo swoją wolę i obietnice. Od obietnicy danej w Raju, poprzez powołanie Abrahama, przymierze zawarte z Mojżeszem, słowa proroków i ustanowienie królestwa Izraela, aż po czasy Nowego Testamentu, Bóg nieustannie przygotowywał grunt, by przyjście Mesjasza stało się zrozumiałe, akceptowalne i upragnione. Ostatecznie, to przygotowanie znalazło swoje spełnienie w osobie Jezusa Chrystusa, który jest jedynym Zbawicielem świata. Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie dają nam nadzieję na życie wieczne i obietnicę nowego stworzenia. Dlatego, spoglądając wstecz na całą historię zbawienia, możemy z wdzięcznością stwierdzić, że Bóg rzeczywiście od wieków przygotowywał ludzkość na przyjście Mesjasza.