Aleksander Puszkin Bajka O Rybaku I Złotej Rybce Streszczenie

Dawno, dawno temu, nad brzegiem sinego morza, stała spróchniała ziemianka. Mieszkał w niej stary rybak ze swoją starą żoną. Trzydzieści trzy lata łowił rybak ryby i starucha swoją przędła przędzę. Pewnego razu zarzucił rybak sieć do morza – i wyciągnął tylko muł. Zarzucił drugi raz – i wyciągnął tylko trawę morską. Zarzucił trzeci raz – i wyciągnął jedną rybkę, ale nie zwykłą – złotą.

Zaczęła go błagać złota rybka, ludzkim głosem wołając: „Puść mnie, starcze, do morza! Dam ci za siebie okup: Czego sobie zażyczysz, spełnię!” Zdziwił się starzec, przestraszył się: Łowił ryby trzydzieści trzy lata I nigdy nie słyszał, żeby ryba mówiła. Puścił więc złotą rybkę Do sinego morza I rzekł do niej łagodnym słowem: „Idź z Bogiem, złota rybko! Nie trzeba mi twojego okupu; Idź sobie do sinego morza, Pływaj tam sobie na wolności.”

Wrócił do staruchy, opowiedział jej, jaki cud mu się zdarzył. „Dzisiaj złapałem rybkę, złotą rybkę; Prosiła się, ludzkim głosem wołając, Do sinego morza mnie puściła I zapłaciła za siebie: Czego sobie zażyczysz, spełnię. Nie ważyłem się wziąć z niej okupu, Tak puściłem ją do sinego morza.” Starucha zaczęła na niego krzyczeć: „Głupi ty, prostaku! Nie umiałeś wziąć z rybki okupu! Czyżbyś choć koryta zażądał? Nasze się całkiem rozpadło.”

Poszedł więc do sinego morza; Zobaczył – morze lekko się wzburzyło. Zaczął wołać złotą rybkę. Przypłynęła rybka i spytała: „Czego chcesz, starcze?” Odpowiedział jej starzec: „Zlituj się nade mną, rybko! Starucha mnie zbeształa, Nie daje mi spokoju: Potrzeba jej nowego koryta; Nasze się całkiem rozpadło.” Odpowiedziała złota rybka: „Nie smuć się, idź z Bogiem, Dostaniecie nowe koryto.”

Wrócił do staruchy, a starucha już siedzi, A przed nią stoi nowe koryto. Zaczęła starucha jeszcze bardziej krzyczeć: „Głupi ty prostaku! Ządałeś tylko koryta! Czyżbyś dużo mógł z niego wziąć? Wróć się, głupku, do rybki; Zażądaj – żeby nam chatę zbudowała.”

Poszedł więc nad sine morze, (Pociemniało sine morze). Zaczął wołać złotą rybkę. Przypłynęła rybka i spytała: „Czego chcesz, starcze?” Odpowiedział jej starzec: „Zlituj się nade mną, rybko! Jeszcze bardziej starucha się złości, Nie daje mi spokoju: Chce mieć nową chatę.” Odpowiedziała złota rybka: „Nie smuć się, idź z Bogiem, Tak będzie.”

Poszedł do staruchy, a na miejscu ziemianki Stoi chata z drzewa, Z kominem, bielona, Z wyciętymi okiennicami. Starucha siedzi pod oknem, Na czym świat stoi strofuje męża: „Głupi ty prostaku! Zażądałeś tylko chaty! Wróć się, pokłoń się rybce: Nie chcę być czarną chłopką, Chcę być dworką.”

Poszedł więc starzec nad sine morze; (Morze nie jest ciche, zaczęło się burzyć). Zaczął wołać złotą rybkę. Przypłynęła rybka i spytała: „Czego chcesz, starcze?” Odpowiedział jej starzec: „Zlituj się nade mną, rybko! Jeszcze bardziej starucha się złości, Nie daje mi spokoju: Nie chce być już chłopką, Chce być dworką.” Odpowiedziała złota rybka: „Nie smuć się, idź z Bogiem.”

Wrócił do staruchy. Co zobaczył? Przed nim wysoki pałac. Na ganku stoi starucha W drogocennej sobolowej delii, Złotem haftowaną ma koronę, Obwieszona perłami; Na nogach ma czerwone trzewiki; Przed nią stoją pilni dworzanie; Bije ich, za włosy ciągnie. Rzekł starzec: „Witaj, miłościwa pani! Chyba już dusza twoja nasycona?” Starucha krzyknęła na niego, Posłała go do stajni, żeby tam pracował.

Minął tydzień, drugi, Jeszcze bardziej starucha się złości; Znowu posyła starca do rybki: „Wróć się, pokłoń się rybce: Nie chcę być już dworką, Chcę być wolną królową.” Nie ważył się starzec sprzeciwić, Nie śmiał słowa przemówić. Poszedł więc nad sine morze; (Sroży się czarne morze). Zaczął wołać złotą rybkę. Przypłynęła rybka i spytała: „Czego chcesz, starcze?” Odpowiedział jej starzec: „Zlituj się nade mną, rybko! Starucha znowu się szaleje, Nie chce być już dworką, Chce być wolną królową.” Odpowiedziała złota rybka: „Nie smuć się, idź z Bogiem! Tak będzie!”

Wrócił starzec do staruchy. A co zobaczył? Widzi – stoi przed nim królewna, W koronie, w drogocennej delii, Z berłem w ręku, Z jabłkiem w ręku, Siedzi w otoczeniu straży, Siekierami rąbiące. Naokoło niego stoi wojsko. Rzekł starzec: „Witaj, miłościwa pani! Chyba już teraz dusza twoja nasycona?” Starucha nawet nie spojrzała, Tylko mu kazała odejść na służbę.

Minął tydzień, drugi, Jeszcze bardziej starucha się złości; Posyła po sługi, szukają starca. Przyprowadzili go do niej. Rzekła mu starucha: „Idź się pokłoń rybce: Nie chcę być wolną królową, Chcę być władczynią mórz, Żeby mi mieszkać w oceanie, Żeby mi służyła złota rybka I żebym posyłała na moje rozkazy.”

Nie ważył się starzec sprzeciwić, Nie śmiał słowa przemówić. Poszedł więc nad sine morze; (Rozszalała się burza okropna: Fale wściekłe się kotłują, Ryczą i wyją). Zaczął wołać złotą rybkę. Przypłynęła rybka i spytała: „Czego chcesz, starcze?” Odpowiedział jej starzec: „Zlituj się nade mną, rybko! Co mam z tą przeklętą babą zrobić? Nie chce być królową, Chce być władczynią mórz, Żeby mi mieszkać w oceanie, Żeby mi służyła złota rybka I żebym posyłała na moje rozkazy.” Nic nie odpowiedziała złota rybka, Tylko ogonem machnęła w wodzie I zanurzyła się w głębinie morza. Długo czekał odpowiedzi nad brzegiem, Nie doczekał się, wrócił do staruchy – I zobaczył: przed nim znowu stoi spróchniała ziemianka; A na progu siedzi jego starucha, I przed nią znowu rozbite koryto.

Analiza Postaci

Postacie w bajce Aleksandra Puszkina są wyraźnie zarysowane i pełnią konkretne role w narracji. Stary rybak jest postacią pasywną, uczciwą, ale słabą i podatną na wpływy. Jego dobroduszność i brak asertywności prowadzą go do posłusznego wykonywania coraz bardziej absurdalnych życzeń żony. Złota rybka, mimo swojej magicznej mocy, jest przedstawiona jako istota sprawiedliwa i cierpliwa, która karze chciwość i brak umiaru.

Najbardziej charakterystyczna jest postać starej kobiety, która symbolizuje niezaspokojoną chciwość i ambicje. Jej nieustanne żądania, które rosną w absurdalnym tempie, prowadzą ją ostatecznie do utraty wszystkiego, co zyskała. Starucha jest postacią negatywną, która reprezentuje negatywne cechy ludzkiej natury. Jej historia jest przestrogą przed nadmiernym pragnieniem bogactwa i władzy.

Interpretacja i Uniwersalne Przesłanie

Bajka o Rybaku i Złotej Rybce to klasyczna opowieść, która porusza uniwersalne tematy moralne. Jest to przede wszystkim przypowieść o chciwości, ambicji i braku umiaru. Historia pokazuje, jak niezaspokojone pragnienia i dążenie do coraz większego bogactwa i władzy mogą prowadzić do ruiny i utraty wszystkiego, co się posiada. Bajka uczy, że szczęście nie leży w materialnym bogactwie, ale w prostocie, skromności i zadowoleniu z tego, co się ma.

Puszkin przekazuje również przesłanie o pokorze i szacunku dla natury. Stary rybak, początkowo zadowolony z prostego życia, zostaje wciągnięty w spiralę żądań przez żonę. Jego brak sprzeciwu wobec jej zachcianek prowadzi do naruszenia naturalnego porządku i ostatecznej kary. Złota rybka, jako reprezentantka natury, karze chciwość i przywraca równowagę. Bajka zachęca do refleksji nad własnymi pragnieniami i ich wpływem na otaczający nas świat. Pamiętajmy też, że bajka przypomina, że brak wdzięczności za to co mamy, prowadzi do jeszcze większego niezadowolenia i nigdy nie skończonego "chcenia".