Akt 2 Wesele Streszczenie Szczegolowe

Okej, przyznaję się bez bicia. Akt drugi Wesela Stanisława Wyspiańskiego? Trochę się gubię. I wiecie co? Chyba nie jestem sam/sama!

Duchy, zjawy i... no właśnie, co?

Pamiętacie, jak do zebranych w bronowickiej chacie zaczynają przybywać różne zjawy? No właśnie! To jest ten moment, kiedy zaczyna się robić... ciekawie. Ale powiedzmy sobie szczerze, kto tak naprawdę pamięta, kto do kogo i po co przyszedł?

Wernyhora się plącze

Mamy tutaj Wernyhorę, który ponoć jest ukraińskim prorokiem. Przychodzi do Gospodarza i daje mu złoty róg. Co ten róg ma symbolizować? Powstanie? Zjednoczenie? A może po prostu fajny gadżet do kolekcjonowania?

Dobra, żartuję. Ale serio, cała ta symbolika jest tak zagmatwana, że głowa boli. I co się ostatecznie dzieje z tym rogiem? Zostaje zgubiony. Idealne podsumowanie całej sytuacji!

Rycerze, dziennikarze i... Stańczyk?

Do tego mamy Stańczyka, błazna królewskiego, który nawiedza Dziennikarza. No i zaczyna się moralizowanie. O Polsce, o patriotyzmie, o tym, że powinniśmy być lepsi. Standardowa gadka. Nie powiem, mądre to i potrzebne, ale… czy to nie brzmi znajomo? Jakbyśmy słyszeli to już setki razy?

I jeszcze Rycerz Czarny! Który gnębi Poetę. Też o Polsce. I o tym, że ten poeta ma pisać, ale pisać mądrze! No po prostu kreatywny terror.

Moja (być może kontrowersyjna) opinia

Przyznaję, Wesele to arcydzieło. Ale... czy naprawdę musimy go tak bardzo analizować? Czy nie możemy po prostu cieszyć się chaosem i absurdalnym humorem, który tam panuje?

Moja opinia? Akt drugi to taka psychodeliczna podróż po umysłach postaci. Trochę jak sen po mocnej imprezie. Niby coś tam się dzieje, ale jak się obudzisz, to pamiętasz tylko fragmenty i ogólne poczucie dezorientacji.

I wiecie co? Myślę, że to jest właśnie geniusz Wyspiańskiego! Pokazanie tego, jak Polacy sami się gubią w swoich ambicjach, kompleksach i niespełnionych marzeniach.

Może zamiast rozkładać Wesele na czynniki pierwsze, powinniśmy po prostu zaakceptować to, że jest ono trochę… dziwne? Trochę zwariowane? Trochę jak my sami?

A może po prostu potrzebuję jeszcze raz przeczytać akt drugi… albo i dziesięć razy! Kto wie, może wtedy zrozumiem wszystko? Ale szczerze mówiąc, jakoś mi się nie spieszy.

No i powiedzcie sami, czy nie macie czasem wrażenia, że więcej rozumiemy z memów w internecie niż z tej całej symboliki? Może to nie wina Wyspiańskiego, tylko po prostu… żyjemy w innych czasach.

Ale jedno jest pewne: Wesele to kawał naszej kultury. I nawet jeśli nie rozumiemy wszystkiego, warto go znać. Chociażby po to, żeby móc powiedzieć: "Tak, czytałem/am. I nic nie rozumiem."

A tak na serio – może ktoś mi wyjaśnić, co tam się właściwie działo z tą Chochołem pod koniec? Bo to to już w ogóle… magia!