Petycja Uczniowska Powrót Do Szkoły

Czy tylko ja... uwielbiam poniedziałki? Okej, żartuję. Ale słuchajcie, ta cała Petycja Uczniowska Powrót Do Szkoły... naprawdę skłania do refleksji.

Co? Petycja za szkołą? Serio?

No dobra, przyznaję. Pewnie większość z was w tej chwili kręci głową i myśli: "Co za wariat? Przecież szkoła to koszmar!". Ale zanim rzucicie we mnie zgniłymi pomidorami, posłuchajcie.

Zdalne nauczanie. Brzmi fajnie, co nie? Piżama cały dzień, Netflix w tle... Ideał! Ale czy na pewno? Mnie zaczęło brakować... no właśnie, czego?

Brakowało mi... ludzi!

Tak, dobrze widzicie. Brakowało mi tego całego szkolnego zgiełku. Ploteczek na korytarzu (sorry, nauczycielu!), głupich żartów na lekcji (bez przesady, panie od matmy!), a nawet... tego okropnego szkolnego jedzenia! (No dobra, może nie jedzenia. Ale atmosfera!).

Poza tym, umówmy się, nauka w domu... bywa trudna. O ile łatwiej skupić się na algebrze, kiedy obok nie włącza się akurat odkurzacz, a pies nie domaga się spaceru, prawda?

Zresztą, bądźmy szczerzy. Ile razy "uczyliśmy się" oglądając YouTube'a? Ile razy pisaliśmy sprawdziany z otwartą książką pod stołem? No właśnie. W szkole, choćbyśmy nie wiem jak narzekali, jest pewien... porządek. Dyscyplina. Struktura. A to, wierzcie mi, czasem się przydaje.

"Szkoła to nie tylko wiedza, to też socjalizacja!" - powiedział kiedyś ktoś mądry (chyba moja babcia).

No i ta cała Petycja Uczniowska... ma w sobie coś. Może i przesadzają, ale w sumie... tęsknię za tym, żeby normalnie pogadać z kolegami, bez połączeń wideo i lagów.

Ale ale! Zaraz, chwila!

Nie mówię, że zdalne nauczanie jest złe! Absolutnie! W wielu sytuacjach jest niezastąpione. Ale... tęsknię za normalnością. Za tym, żeby móc wyjść z domu i spotkać się z przyjaciółmi w realu, a nie tylko na ekranie.

Dlatego... choć pewnie narażę się wszystkim uczniom świata... przyznaję się. Po cichu, bardzo po cichu, rozumiem tę Petycję Uczniowską. Rozumiem tęsknotę za szkołą. Za tym całym bałaganem, za tymi nudnymi lekcjami, za tymi irytującymi nauczycielami (bez urazy!)... za życiem.

Może i jestem w mniejszości. Może i jestem dziwny. Ale co tam! Przynajmniej mam o czym myśleć, kiedy znowu utknę na kolejnym nudnym spotkaniu online.

A wy? Co o tym myślicie? Może jednak nie jestem sam?