Nowe Historyjki Społeczne Carol Gray

Dobra, przyznaję się bez bicia. Mam, powiedzmy, specyficzne podejście do Nowych Historyjek Społecznych Carol Gray. Serio, nie bijcie. Wiem, że to świętość. Ale... no właśnie.

Słuchajcie, historyjki społeczne. Super sprawa. W teorii. Pomagają zrozumieć, co się dzieje wokół. Pokazują, jak się zachować. Tłumaczą, dlaczego ktoś robi to, co robi. Ale czy czasem nie czujecie, że są... tak trochę... drętwe?

Weźmy przykład. Historyjka o czekaniu w kolejce do kasy. Bohater stoi, jest cierpliwy, uśmiecha się. Myśli sobie o niebieskich migdałach. Zero frustracji, zero nerwów. Kto tak robi?! Serio, kto w ogóle tak robi?

Realia kontra historyjki społeczne

No sorry, ale jak ja stoję w kolejce, to myślę tylko o tym, ile jeszcze osób przede mną ma wózek po brzegi wypełniony promocjami z gazetki. Albo zastanawiam się, czy zdążę na ulubiony serial. A uśmiech? Uśmiecham się, jak już zapłacę i mogę uciekać z tego piekła!

I nie mówcie mi, że jestem jedyna. Spójrzmy prawdzie w oczy: historyjki społeczne często przedstawiają świat tak... idealny. Trochę jak z reklamy proszku do prania. Wszystko czyste, lśniące i bez skazy. Tylko gdzie w tym wszystkim jest prawdziwe życie?

Gdzie jest fun?

Nie twierdzę, że historyjki Carol Gray są złe. Absolutnie nie! One mają swoje miejsce i pomagają wielu osobom. Ale mam wrażenie, że czasem zapominamy o... humorze. O lekkim przymrużeniu oka. O tym, że świat jest pełen absurdów i śmiesznych sytuacji.

Wyobraźcie sobie taką historyjkę: "Dzisiaj idę do dentysty. Trochę się boję, ale wiem, że po wszystkim dostanę naklejkę. Będę dzielny! A jak pan dentysta będzie za długo grzebał mi w zębach, to w myślach zacznę śpiewać 'Baby Shark'." No, od razu jakoś lżej na sercu, prawda?

"Moim zdaniem, w każdej historyjce, nawet tej o wizycie u lekarza, powinno być szczypta autoironii." - (Prawdopodobnie) nie powiedziała Carol Gray.

Może to herezja, ale uważam, że możemy sprawić, by historyjki społeczne były bardziej... ludzkie. Bardziej prawdziwe. Bardziej śmieszne. Nie bójmy się pokazywać, że życie to nie tylko idealne scenariusze. To także wpadki, frustracje i chwile, kiedy mamy ochotę krzyczeć. Ale robimy to cicho, w myślach. I o tym właśnie powinny być te historyjki.

No i żeby było jasne: to tylko moje zdanie. Możecie się z nim nie zgadzać. Ale jeśli chociaż przez chwilę pomyśleliście: "No tak, faktycznie, te historyjki czasem są trochę... przesłodzone," to już jest dla mnie sukces. Misja wykonana! Teraz idę napić się kawy i poczekać na falę hejtu w komentarzach. Pozdrawiam!